تصویر عمل ما به عالم لوح ثبت می شود

دیدین بعضیا تو سجده سرشون رو هنوز بالا نیاورده
مثل فشنگ میرن پایین؟
امام صادق(ع) فرمودند:
وقتی سر از مهر برداشتی بشین و بگو:
استغفر الله واتوب اليه
و سر به مهر بذار
میدونی چرا؟
وقتی سر از مهر برمیداری یعنی خدایا یه روز منو از خاک آفریدی
وقتی سر به مهر میذاری یعنی خدایا یه روز مهلتم برای زندگی تموم میشه،بر میگردم به خاک
پس این سر برداشتن و گذاشتن یعنی مدت زمان زندگی ما
.
خدایا میدونم از وقتی که اومدم تو این دنیا(سر برداشتن از مهر)
تا وقتی که قراره بمیرم و برگردم(سر به مهر گذاشتن)
همه زندگیم خطا بوده و کوتاهی..
طلب بخشش میکنم و بعدش به سمتت باز میگردم..
.
ما تو سجده رو شست پاهامون هستیم
الان یه تستی بکن
بلند بشو، وایسا رو شست پاهات
میتونی؟!
تعادل نداری اصلا!
شست یعنی یه حالت ناپایداری
چیزی که میگذره
تو دوتا سجده روی شست پاهامون هستیم
سجده اول(سر به مهر هستیم)
ما از خاکیم و هنوز آفریده نشدیم
خدا میگه بنده من این گذرا بود، چون آفریدمت دیگه، ایناهاشی، داری پست جوان مهدوی رو میخونی
سجده دوم (سر به مهر میذاریم دوباره)
میمیریم و میریم تو خاک،
اینجا بازم رو شست پاهامون هستیم
خدا میگه بنده من،اینم گذراست
خیال کردی با مرگ همچی تمومه؟!
اینم ناپایداره، اینم گذراست
.
خدا جونم…پس چی ماندگاره؟
.
بین دوتا سجده #محکم میشینی رو پاهات
زمانش کوتاهه، اومدی بالا میگی استغفر الله واتوب اليه
و دوباره میری پایین، همش سه ثانیه هم نمیشه
درسته زمانش کوتاهه،اما روی دوتا پاهات محکم نشستی
خدا میگه:
بنده ی من اینه که ماندگاره
از وقتی میایی تواین دنیا(سر از مهر برداشتن،سجده اول)
تا وقت مرگ (سر به مهر گذاشتن،سجده دوم)
اعمالی که اینجا انجام میدی ماندگاره
اعمالت ماندگاری داره،
اگه بدبوداونور برو جهنم
خوب بود برو بهشت
‌.
خدا میگه:بنده ی من،
فرصتی که برای زندگی بهت دادم خیلی کمه
فکر نکن هزارسال بهت فرصت دادما
این یکی از درس های نمازه:
فرصت کوتاهه
اما تو همین فرصت کوتاه هر کاری بکنی ماندگاری داره.
.
موج چه شکلیه؟!
قدمیکشه
خم میشه
فرو میریزه
نمازم همینه
می ایستیم
در رکوع خم میشیم
در سجده فرو می ریزیم
خدا میگه: بنده ی من گاهی فشارهای زندگی و حملات شیطان کمرت رو خم میکنه
گاهی این فشار انقدر زیاده که فرو میریزی
بنده من
اگه فشار ها زیاد بود
اگه فرو ریختی..
خودت رونبازیا!
به من خدا تکیه کن و بلند شو
چقدراین نماز قشنگه
بعدسجده که میخوایم بلند بشیم یه ذکری داریم:
به حول الله و قوته اقوم و اقعد
بلند میشم،اگه به توتکیه کنم همچی حله
نا امیدی ممنوع
خدارو داریم..

عده ای از شیعیان در محضر امام صادق علیه السلام بودند، و در مورد پیروان اهل بیت گفتگو بود، امام صادق علیه السلام به یکی از حاضران به نام عقبه فرمود: وقتی که نفس به گلو رسید… و با اتمام این جمله، امام علیه السلام ساکت شد.

معلی بن خنیس در آنجا حاضر بود، او به عقبه اشاره کرد که از امام صادق علیه السلام بخواه تا بقیه سخنش را بفرماید.

عقبه از امام پرسید: انسان در آن لحظه چه می بیند؟

امام صادق علیه السلام فرمود: می بیند! عقبه باز پرسید: چه می بیند؟ امام فرمودند: می بیند. و عقبه تا ده بار سئوال خویش را طرح کرد.

امام صادق علیه السلام در پاسخ به طور مکرر می فرمود: می بیند و در نهایت در پی اصرار عقبه فرمود: اصرار داری که بدانی چه می بیند؟!

عقبه گفت: آری ای پسر رسول خدا، من شیعه و در دین شما هستم. اگر بر اثر جهالت، دینم را از دست بدهم چه کنم؟ هر لحظه که دستم به دامن شما نمی رسد.. . و با این حال گریه سرداد. دل امام به حال او سوخت و فرمود: ای عقبه هیچ شیعه با ایمانی نمی میرد مگر اینکه سوگند به خدا در هنگام مرگ آن دو نفر را می بیند.

عقبه گفت: آن دو نفر کیستند؟

امام صادق علیه السلام فرمود: آن دو نفر، رسول خدا صلی الله علیه و آله و علی علیه السلام هستند.

عقبه گفت: آیا مؤمن دلش می خواهد به دنیا باز گردد؟

امام صادق علیه السلام فرمود: مؤمن تا آن دو نفر را ندیده نمی خواهد از دنیا دل بردارد ولی وقتی که آنان را دید، دل از دنیا می کند.

عقبه عرض کرد: آیا آن دو نفر با او سخن می گویند؟

امام صادق علیه السلام فرمود: آری هر دو به بالین مؤمن می آیند، نخست پیامبر صلی الله علیه و آله با عنایتی خاصّ به او می نگرد و به او می فرماید: مژده باد تو را ای دوست خدا، من برای تو بهتر هستم از آنچه که در دنیا واگذاشتی.

سپس آن حضرت بر می خیزد، آنگاه علی علیه السلام به پیش می آید و با توجه خاص به مؤمن می نگرد، و به او می فرماید: مژده باد تو را ای دوست خدا، من علی پسر ابوطالب هستم، که در دنیا مرا دوست داشتی، اکنون از نتیجه دوستیت بهره مند می گردی. آنگاه امام صادق علیه السلام فرمود: خداوند این مطلب را در قرآن بیان کرده است.

عقبه گفت: فدایت گردم، در کجای قرآن بیان؟

امام صادق علیه السلام فرمود: در سوره یونس آیات 63 و 64 که می فرماید:

الَّذِینَ آمَنُوا وَ کانُوا یتَّقُونَ، لَهُمُ الْبُشْری فِی الْحَیاةِ الدُّنْیا وَ فِی الْآخِرَةِ لا تَبْدِیلَ لِکلِماتِ اللَّهِ ذلِک هُوَ الْفَوْزُ الْعَظِیمُ.

همانها که ایمان آورده اند و پرهیزگار بودند و در زندگی دنیا و آخرت شاد و مسرورند، و وعده های خدا تخلف ناپذیر است، این است آن رستگاری بزرگ.[1]

پی نوشت

[1] تفسير نورالثقلين، ج 2، ص 310.