عده ای از شیعیان در محضر امام صادق علیه السلام بودند، و در مورد پیروان اهل بیت گفتگو بود، امام صادق علیه السلام به یکی از حاضران به نام عقبه فرمود: وقتی که نفس به گلو رسید… و با اتمام این جمله، امام علیه السلام ساکت شد.

معلی بن خنیس در آنجا حاضر بود، او به عقبه اشاره کرد که از امام صادق علیه السلام بخواه تا بقیه سخنش را بفرماید.

عقبه از امام پرسید: انسان در آن لحظه چه می بیند؟

امام صادق علیه السلام فرمود: می بیند! عقبه باز پرسید: چه می بیند؟ امام فرمودند: می بیند. و عقبه تا ده بار سئوال خویش را طرح کرد.

امام صادق علیه السلام در پاسخ به طور مکرر می فرمود: می بیند و در نهایت در پی اصرار عقبه فرمود: اصرار داری که بدانی چه می بیند؟!

عقبه گفت: آری ای پسر رسول خدا، من شیعه و در دین شما هستم. اگر بر اثر جهالت، دینم را از دست بدهم چه کنم؟ هر لحظه که دستم به دامن شما نمی رسد.. . و با این حال گریه سرداد. دل امام به حال او سوخت و فرمود: ای عقبه هیچ شیعه با ایمانی نمی میرد مگر اینکه سوگند به خدا در هنگام مرگ آن دو نفر را می بیند.

عقبه گفت: آن دو نفر کیستند؟

امام صادق علیه السلام فرمود: آن دو نفر، رسول خدا صلی الله علیه و آله و علی علیه السلام هستند.

عقبه گفت: آیا مؤمن دلش می خواهد به دنیا باز گردد؟

امام صادق علیه السلام فرمود: مؤمن تا آن دو نفر را ندیده نمی خواهد از دنیا دل بردارد ولی وقتی که آنان را دید، دل از دنیا می کند.

عقبه عرض کرد: آیا آن دو نفر با او سخن می گویند؟

امام صادق علیه السلام فرمود: آری هر دو به بالین مؤمن می آیند، نخست پیامبر صلی الله علیه و آله با عنایتی خاصّ به او می نگرد و به او می فرماید: مژده باد تو را ای دوست خدا، من برای تو بهتر هستم از آنچه که در دنیا واگذاشتی.

سپس آن حضرت بر می خیزد، آنگاه علی علیه السلام به پیش می آید و با توجه خاص به مؤمن می نگرد، و به او می فرماید: مژده باد تو را ای دوست خدا، من علی پسر ابوطالب هستم، که در دنیا مرا دوست داشتی، اکنون از نتیجه دوستیت بهره مند می گردی. آنگاه امام صادق علیه السلام فرمود: خداوند این مطلب را در قرآن بیان کرده است.

عقبه گفت: فدایت گردم، در کجای قرآن بیان؟

امام صادق علیه السلام فرمود: در سوره یونس آیات 63 و 64 که می فرماید:

الَّذِینَ آمَنُوا وَ کانُوا یتَّقُونَ، لَهُمُ الْبُشْری فِی الْحَیاةِ الدُّنْیا وَ فِی الْآخِرَةِ لا تَبْدِیلَ لِکلِماتِ اللَّهِ ذلِک هُوَ الْفَوْزُ الْعَظِیمُ.

همانها که ایمان آورده اند و پرهیزگار بودند و در زندگی دنیا و آخرت شاد و مسرورند، و وعده های خدا تخلف ناپذیر است، این است آن رستگاری بزرگ.[1]

پی نوشت

[1] تفسير نورالثقلين، ج 2، ص 310.