تصویر عمل ما به عالم لوح ثبت می شود

در مبارزه با دشمن، اگر ما سختی می‌بینیم، آنها هم سختی می‌بینند.

“اصل مبارزه با باطل، تعطیل‌بردار نیست؛ درگیری بین جبهه حق و باطل، یک امر ضروری و اجتناب‌ناپذیر است و موضوعی براي مصالحه وجود ندارد؛ چون مصالحه بر سر «اله» است؛ وقتی ما دنبال خدای خودمان هستیم و آنها دنبال دنیای خودشان هستند، امکان مصالحه نیست.
در این جنگ و مبارزه حق و باطل، دو طرف می‌کشند و کشته می‌شوند و خسارت می‌بینند؛ فقط تفاوت در یک‌جا است: «الَّذينَ آمَنوا يُقاتِلونَ في سَبيلِ اللَّهِ ۖ وَالَّذينَ كَفَروا يُقاتِلونَ في سَبيلِ الطّاغوتِ». اینها در راه خدا می‌جنگند، آنها در راه غلبه شیاطین می‌جنگند. تفاوت همین یک کلمه است.
و الا آنها هم سختی می کشند و مشکلات را تحمل می‌کنند: «إِنْ يَمْسَسْكُمْ قَرْحٌ فَقَدْ مَسّ الْقَوْمَ قَرْحٌ مِثْلُهُ»؛ اگر شما سختی می‌بینید دشمن هم سختی می‌بیند.”

استاد سیدمحمّدمهدی میرباقری،

❗️چگونه می توان در رفتار، گفتار و اعمال از پشیمانی دوری کرد؟

 امام جواد علیه السلام
“ثلاث من کن فیه لم یندم”
مضمون : هر کس سه کار را دنبال کند در هیچکاری پشیمانی فرجام کار او نخواهد شد.

 قدم اول
 عجله نکردن
( با تأمل و دقت در هر کاری تصمیم گیری شود و از تصمیمات ناپخته و اقدامات عجولانه پرهیز شود)

 قدم دوم
 در کارها مشورت کردن
(وقتی با دقت کاری بررسی شد و به تصمیم قطعی رسید نوبت به مشورت می رسد . باید از اهل خبره و صاحب نظر پیرامون تصمیم خودش مشورت بگیرد)

 قدم سوم
 و توکل بر خدا هنگام انجام عمل
(حال که با دقت نظر تصمیم گیری شد ومشورتها نیز این تصمیم را تایید کرد,نوبت عزم و عملیاتی شدن تصمیم با توکل به خدا می رسد)

 مسند الامام الجواد، ص 247

?زندگی به سبک  قرآن

انبیا برای اصلاح روح زندگی آمده‌اند نه برای اصلاح ابزار زندگی. انبیا آدم می‌سازند و دیگران ابزار به دست آدم‌ها می‌‏دهند. پس اول باید مردم آدم شوند، بعد ابزار به دستشان داده شود وگرنه تیغ دادن در کف زنگی مست خواهد بود.

بنابراین نه تنها باید گفت «ملا شدن چه آسان، آدم شدن چه مشکل»، بلکه همه چیز شدن نسبت به آدم شدن آسان است. صنعتگر شدن، خطاط شدن، شاعر شدن، تاجر شدن، ثروتمند شدن، قهرمان شدن و … چه آسان، آدم شدن چه مشکل.

انبیا آن مشکل‌ترین کارهای «آسان‌نما» که هیچ به چشم نمی‌آید و همه مردم خودشان را واجد آن می‏‌دانند، به عهده گرفته‌‏اند.

یادداشت‌های استاد مطهری، ج۸، ص۳۲۳

جلوه‏‌ها وابعاد بهشت ‏

و بهشت هم در قرآن جلوه‌‏هايى دارد:
از بهشت حور و غِلمان گرفته؛ «…جَنَّاتٍ تَجْرِى مِنْ تَحْتِهَا الْأَنْهَارُ»
تا بهشت خواسته‏‌ها؛ «…فِيها مَا تَشْتَهِيهِ الْأَنْفُسُ»
تا بهشت لقا؛ «يا أَيُّهَا الْإِنْسَانُ إِنَّكَ كَادِحٌ إِلى‏ رَبِّكَ كَدْحاً فَمُلاقِيهِ»
و تا بهشت رضوان؛ «…وَ رِضْوَانٌ مِنَ اللَّهِ أَكْبَرُ»
و تا بهشت قرب او؛ «عِنْدَ مَلِيكٍ مُقْتَدِرٍ» ، «إِلَى‏ رَبِّكَ يَوْمَئذٍ الْمُسْتَقَرُّ»
بهشتِ روح‏هاى عالى كه فقط بهشت نان و آب نيست. بهشت نان و آب كه روح على را ارضا نمى‌‏كند؛ كه روح‌‏هاى بزرگ به اين كم‏‌ها قانع نمى‏‌شوند!
و بهشت، بهشت بيكارها نيست. بهشتى كه قرآن به تصوير مى‏‌كشد، بهشتى نيست كه گلابى‏‌ها در دهان آدم‏‌ها بيايد و آنجا گيلاس‏‌ها را بخورند. اين نيست! كه بهشتِ كاركن‏‌هاست.

نمازهايم اگر “نماز” بود
موقع سفر، ذوق نمی کردم از شکسته شدنش

نمازهايم اگر نماز بود
که رکعت آخرش این قدر کیف نداشت

اگر نمازهایم نماز بود
تبدیل نمی شد به نمایش پانتومیم
برای نشان دادن خاموش کردن شعله گاز

نمازهایم"نماز” نیست

اگر نمازم نماز بود
می شد پناهگاه…
می شد مرهم…
می شد شاه کلید…?

خـدایا!
من از تو فقط یک چیز می خواهم.
بر من منت بگذار و کاری کن
نمازهایم نماز بشوند