جلوه‏‌ها وابعاد بهشت ‏

و بهشت هم در قرآن جلوه‌‏هايى دارد:
از بهشت حور و غِلمان گرفته؛ «…جَنَّاتٍ تَجْرِى مِنْ تَحْتِهَا الْأَنْهَارُ»
تا بهشت خواسته‏‌ها؛ «…فِيها مَا تَشْتَهِيهِ الْأَنْفُسُ»
تا بهشت لقا؛ «يا أَيُّهَا الْإِنْسَانُ إِنَّكَ كَادِحٌ إِلى‏ رَبِّكَ كَدْحاً فَمُلاقِيهِ»
و تا بهشت رضوان؛ «…وَ رِضْوَانٌ مِنَ اللَّهِ أَكْبَرُ»
و تا بهشت قرب او؛ «عِنْدَ مَلِيكٍ مُقْتَدِرٍ» ، «إِلَى‏ رَبِّكَ يَوْمَئذٍ الْمُسْتَقَرُّ»
بهشتِ روح‏هاى عالى كه فقط بهشت نان و آب نيست. بهشت نان و آب كه روح على را ارضا نمى‌‏كند؛ كه روح‌‏هاى بزرگ به اين كم‏‌ها قانع نمى‏‌شوند!
و بهشت، بهشت بيكارها نيست. بهشتى كه قرآن به تصوير مى‏‌كشد، بهشتى نيست كه گلابى‏‌ها در دهان آدم‏‌ها بيايد و آنجا گيلاس‏‌ها را بخورند. اين نيست! كه بهشتِ كاركن‏‌هاست.