اساسا از منظر مفاهیم الگوی اسلامی-ایرانی پیشرفت ، هدفِ اداره کردن-اداره به مفهوم عام خود- این است که موضوعات غیر قابل حذف از شخصیت بشر را پردازش کند، این هدف اصلی الگوی اداره جامعه از نگاه دینی است.

[درواقع] الگوی اداره ی جامعه باید بتواند موضوعات غیر قابل حذف از شخصیت بشر (یا به تعبیر دیگر موضوعات جهت ساز) را تامین کرده و این مسائل را مدیریت کند.

ما تعبیر موضوعات غیر قابل حذف از شخصیت را به کار بردیم، تعبیر نقشه راهِ ما دقیق است؛ ما می گوییم: برخی از موضوعات، غیر قابل حذف از شخصیت بشر هستند.

 مثلاً هیچ بشری بر روی کره زمین وجود ندارد که به معیشت خود فکر نکند، همچنین هیچ بشری به لحاظ فطری وجود ندارد که آرامش او به صورت فردی تأمین شود. وقتی کتاب خدا و ادبیات وحی می گوید ازدواج موجب سکینه است، یعنی خلقت انسان به شکلی است که باید با جنس مخالفِ خود خو گرفته و خانواده تشکیل دهد.

اینها فطرت هستند و ما نمی توانیم بگوییم کشورهای اسکاندیناوی کشورهای پیشرفته ای هستند ولی وقتی بررسی می کنیم مشاهده کنیم که بیشترین فروپاشی نهاد خانواده، در این کشورها اتفاق افتاده است.

 بحث اصلی ما در الگوی پیشرف همین است؛ ما می گوییم: الگوی توسعه غربی فقط معیشت را، برای برخی از افراد آن هم به قیمت له شدن بقیه ی موضوعات جهت ساز و نادیده گرفتن باقی موضوعات غیر قابل حذف از شخصیت پردازش می کند.
این مشکل اصلی توسعه غربی است؛ در بهترین وضعیت [تنها] مسأله ی معیشت را (آن هم) برای برخی از افراد پردازش می کند.

تازه کسانی (هم) که در کشورهای غربی مشکل معیشت ندارند، دچار مشکل خانواده هستند، یعنی مشکل دیگری دارند.
پس این اصل اول را به خاطر بسپارید که وقتی ما راجع به اداره جامعه صحبت می کنیم، حرف اصلی در اداره جامعه باید این باشد که آیا این الگوی اداره جامعه می تواند تمام موضوعات غیر قابل حذف از شخصیت را برای فرد بهبود ببخشد یا نه؟
این سؤال اصلی در کل الگوی اداره جامعه است.

 موضوعات جهت سازِ زیادی وجود داردکه باید همه ی آنها را پردازش کنیم تا شخصیت، به حدّ قابل قبولی از تعادل روحی، اجتماعی، فردی و خانوادگی برسد.