آيت­ الله حسن­ زاده آملي مي ­گويد: من به آقاي سيد­محمد­حسن الهي (1) كه در عرفان و سير و سلوك شاگرد مرحوم قاضي (2) بود، مكرر عرض مي كردم، وقتي خدمت آقا مي­رسيد، از جانب من خواهش كنيد كه مرا هم در شَرَف خدمت حضرت امام مهدي(عج) شريك خود نمايند و براي من نيز اجازه ملاقات بگيرند.

روزي در شهر آمل، بعدازظهر مشغول استراحت بودم. بچه ها خيلي سر و صدا مي­كردند و مانع استراحتم شدند. من عصباني شده و به آنها تندي و پرخاش كردم! پس از مدتي، از رفتار خود پشيمان شدم و از اينكه بچه­ ها را ناراحت كرده ­ام، عذاب وجدان داشتم. عصر رفتم بازار و مقداري شيريني و ميوه خريدم و به منزل آوردم كه شايد به اين وسيله دل بچه ­ها را به دست آورم. با اين حال، آشفته خاطر بودم و وجدانم آرام نمي­گرفت.

بالاخره تصميم گرفتم به تبريز سفر كرده و با مرحوم الهي ديداري داشته باشم. خدمت ايشان كه رسيدم ، پيش از آنكه علت سفرم را بيان كنم، گفتم : آقاجان! عرض مرا خدمت استاد رسانديد؟!

فرمود: من راجع به اين موضوع نامه اي به شما نوشتم و چون آدرس شما را نداشتم، خدمت آقاي اخوي فرستادم كه به شما برساند. در آن نامه آورده ­ام كه وقتي پيام شما را به آقا عرض كردم، ايشان تأمّلي فرمودند و سپس با ناراحتي ابراز داشتند:

‹‹ايشان چگونه مي­ خواهند اين راه را طي نمايند با آن اخلاقي كه نسبت به عائله و كودكان انجام داده و با آنها دعوا كردند؟! ؟!»با آن اخلاق و تندي، چگونه مي­شود به اين رتبه و مقام رسيد

آري، سالك بايد هوشيارانه مواظب و مراقب خود باشد و تمام اعضا و جوارح خود را هميشه كنترل نمايد.3