تصویر عمل ما به عالم لوح ثبت می شود

​حسبی الله:

چهار عامل ما را جهنـمی کرد.

🔹در قیامت بارها میان اهل بهشت و جهنم گفت و گو رخ می دهد ٬ که قرآن ترسیمی از آن گفت و گوها را بیان فرموده است٬ یکی از آن صحنه ها که در سوره مدثر آمده این است که: اهل بهشت از مجرمان می پرسند: چه عاملی شما را به دوزخ روانه کرد؟

آنها می گویند : ۴ عامل :

🔹 ۱-« لَمْ نَکُ مِنَ الْمُصَلّینَ»

پای بند به نماز نبودیم .

🔸۲-« لَمْ نَکُ نُطْعِمُ المِسْکینَ » 

به گرسنگان اعتنا نمی کردیم.

🔹۳-« کُنّا نَخوُضُ مَعَ الْخائِضینَ »

ما در جامعه فاسد هضم شدیم .

🔸۴-« کُنّا نُکَذِّبُ بِیَوْمِ الدّین »

 ٬قیامت را هم نمی پذیرفتیم.
 قصص الصلاة/ص۱۸۹

1 . فتنه رنگی جمل: سهم خواهی- حبس خانگی – انحراف توسط فرزند (ناکثین)
۲ . فتنه مذاکره: با شیطان بزرگ - فریب خوردن ابوموسی اشعری (قاسطين)
۳ . فتنه القای ناکارآمدی: القای عدم عدالت توسط مذهبی های احمق (مارقین یا خوارج)

 در فتنه اول:

یاران نزدیک پیامبر (طلحه و زبیر) که بعد از شهادت پیامبر اکرم، در سایه #رانت به ثروت زیادی رسیده بودند، وقتی دیدند نمی توانند در حکومت امام علی (ع) به پست و مقام برسند با همراه کردن خانواده پیامبر (یعنی عایشه) و به بهانه خونخواهی عثمان، علیه جانشین پیامبر شورش کردند. بسیاری از مسلمانان در این فتنه کشته شدند.

 زبیر از اولین یاران پیامبر (ص) و علی (ع) بود که حب جاه و مقام او را منحرف کرد و هر بار می خواست برگردد، پسرش او را منصرف می کرد.
 زبیر به شکل بدی کشته شد. علی (ع) که از کشته شدن دوست قدیمی اش (یعنی زبیر) ناراحت بود، وقتی چشمش به صورت بی جان زبیر افتاد، خطاب به جسد او فرمود: تو مدتی با پیامبر خدا مصاحب بودی و با او پیوند خویشاوندی داشتی (زبیر پسر عمه پیامبر بود) ولی شیطان بر عقل تو مسلط شد و کار تو به این جا انجامید….

 این فتنه رنگی بود و به جمل (یعنی شتر سرخ مو که عائشه بر آن سوار بود) شهرت یافت- در آخر با اینکه عایشه

موجب فتنه و قتل بسیاری از مسلمانان شده بود، حضرت علی (ع) عایشه را به حبس خانگی محکوم کرد تا در سایه بهره برداری از سابقه او، فتنه دیگری طراحی نشود و مردم بیشتری در این وسط کشته نشوند!

 در فتنه دوم:
سپاه حضرت علی(ع) با سپاه شیطان بزرگ زمان (یعنی معاویه) در جنگ بود و چون معاویه در حال شکست بود، پیشنهاد مذاکره داد.

 برخی یاران ساده لوح و پشیمان حضرت علی (ع) فریب خوردند و پیشنهاد مذاکره را باور کردند. حضرت که از عاقبت کار مطلع و شیطان بزرگ را پایبند به عهدش نمی دانست، قبول نمی کرد و می فرمود به آنها اعتماد نکنید….

 منافقین داخلی و درون خیمه علوی، با پیوند زدن معیشت و راحتی مردم به مذاکره با شیطان بزرگ معاویه، با فشار افکار عمومی، توافقی را به حضرت علی (ع) تحمیل کردند که خسران آن برای علی (ع) مشخص بود.

 هر چند حضرت برای اینکه یاران جاهلش به عینه عهدشکنی معاویه را درک کنند، یکی از یاران زیرک و باهوشش (مالک اشتر) را برای مذاکره تعیین کرد اما منفعت طلبان پشیمان از مبارزه، با فضاسازی، مالک را #تندرو و جنگ طلب معرفی و درخواست تعیین گزینه ای به عنوان مذاکره کننده داشتند که خود را مسلط به آداب مذاکره، باسواد و صلح طلب (ابوموسی اشعری) معرفی می کرد!
 مذاکره ابو موسی اشعری ساده لوح و عمروعاص فریبکار مدتی به طول انجامید تا اینکه ابوموسی فریب خورد و بر خلاف آداب مذاکره با شیطان، ابتدا شرایط طرف مقابل را اجرا کرد
و انگشتر را از دستش بیرون آورد.

 معاویه و عمروعاص اما در مقابل نه تنها به تعهدات خود عمل نکردند که برخلاف آن رفتار کردند!!

 این جماعت بعد از شکست مذاکراتی که ادعا می کردند با آن همه مشکلات را حل می کنند، به جای اینکه به راهکارهای تعیین شده ولی زمان خود تن بدهند و مسئولیت این مذاکره تحمیلی را بپذیرند، در رسانه های عمومی زمان خود و از پشت تریبون، مسئولیت مذاکرات را متوجه علی (ع) کردند و گفتند ما اشتباه کردیم، پس چرا علی قبول کرد پس علی هم اشتباه کرده!

 اما فتنه سوم:
برخی از یاران حضرت علی(ع) که به “مذهبی های بی بصیرت” شناخته می شدند، به این نتیجه رسیده بودند که حکومت علوی #ناکارآمد و ناعادلانه است.

 این جماعت که در نتیجه جنگ های متعدد و “تخلف های برخی مدیران” به این نتیجه رسیده بودند، از اینکه علی (ع) مطابق اشتیاق آنها عمل نمی کند، به حضرت اعتراض میکردند و با فشار و تعصب، قصد داشتند ایشان را وادار به توبه کنند.

 این جماعت که خود را از حضرت علی (ع) عادل تر و دین شناس تر می دانستند، هر روز به بهانه ای با حق مطلق جلوه دادن خود، به نظام علوی اعتراض می کردند و آن را منحرف شده از اصول #عدالت می دانستند.

 نهروانی ها سه خصوصیت عجیب داشتند:
 همه را فاسد می دانستند و برای ولی مسلمین زمان خود، تعیین تکلیف می کردند،
تنها خود را عدالت طلب و دین دار واقعی می دانستند و ابایی نداشتند تا جلوتر از امام حرکت کنند،

 و در آخر اینکه به راحتی به دیگران تعرض می کردند.

 در تمام این فتنه ها رهبر زمان بهتر از دیگران و بیش از آنها به وجود مشکلات آگاهی داشت، اما جامعه اسلامی بویژه خواص، به جای همراهی با راهکارهای امام، یا عقب تر از او و یا جلوتر از امام، نسخه مطلوب خود را طلب و اجرا می کرد.

اوضاع انقلاب ما خیلی شبیه به زمان حکومت امیرالمومنین هست.

 کسانی که از تاریخ درس نگیرند، محکوم به تکرار آن هستند..

 امیرالمومنین علیه السلام فرمودند:

 لا یَتْرُکُ النَّاسُ شَیْئاً مِنْ أَمْرِ دِینِهِمْ لِاسْتِصْلَاحِ دُنْیَاهُمْ إِلَّا فَتَحَ اللَّهُ عَلَیْهِمْ مَا هُوَ أَضَرُّ مِنْهُ

 مردم چیزى از امور دینشان را براى اصلاح دنیایشان ترک نمى ‏کنند مگر این‏که خداوند زیان‏بارتر از آن را به روى آنها مى ‏گشاید.

 بحارالانوار ج ۶۷ ص107

از آنچه گذشت چند مطلب روشن شد: 

ولايت به تمام و كمال و با همه ابعاد آن، بالاستقلال و بالاصالة از آن ِخدا است؛ 

ولايت در شعاع محدود يا مطلق به غير خدا قابل انتقال است. 

اينك بر آنيم چگونگي وصول به قرب الهي و وصال و لقاي محبوب حقيقي را، كه رمز 
و راز آفرينش انسان را تشكيل مي‏دهد و نتيجه مطبوع و دلنشين آن “ولايت” است، بيش‏تر 
شرح دهيم؛ 

در حديث مشهور از حضرت امام جعفر صادق (ع) در مصباح الشريعه آمده است:اَلْعُبُودِيَّةُ جُوْهَرَةٌ كُنْهُهَا الرّبُوبِيَّةَ؛ [14] بندگي خدا و پيمودن صراط قرب به حق، گوهري است كه نهايت آن خداوندگاري يعني قدرت وتوانايي است.
 

سكوي پرواز انسان به سوي مُلك و ملكوت و رسيدن به قدرت و ولايت و نفوذ در باطن 
عالَم غيب و شهود، در گرو “عبدخدا” بودن و خداگونه شدن و او را از سر صدق و اخلاص 
بندگي كردن است. 

موجودات زنده، اعم از گياه، حيوان و انسان داراي استعدادهايي هستند كه فراهم آمدن 
زمينه‏ها و شرايط مساعد، موجب بروز و به فعليت رسيدن نيروها و استعدادها مي‏شود. با به 
فعليت رسيدن استعدادها، موجودات واجد چيزي مي‏شوند كه پيش‏تر فاقد آن بودند؛ 
بدين‏سان، تكاپوي طبيعي همه موجودات زنده براي تحقق بخشيدن به استعدادهاي دروني 

حیدر امیرالمؤمنین (ع):
‌
نيك بخت ترين مردم كسى است كه فضل ما را شناخت و با ما به خدا تقرّب جست و محبّت ما را خالص گردانْد و بدان چيزى كه ما بر آن سفارش میکنیم عمل کرد و از آن چه ما باز مى داريم، دست کشید. چنين كسى #از_ماست و در فردوسِ بَرين #با_ما خواهد بود.
‌
غرر الحكم : 3297