چه طور برخی از فرزندان خوانندگان یا بازیگران، مانند پدر، هنرمند و یا تحصیل کرده می شوند، ولی فرزندان برخی از کسانی که به ظاهر متدین هستند، سر از اختلاس و یا بزهکاری در می آورند. 

 پاسخ: 

در واقع باید گفت که این مطلب، شبهه به حساب نمی آید، چراکه شبهه، سوال و اشکال در درک مفاهیم دینی است اما این مطلب، تنها اتکا به چند مصداق است.

با این حال عرض می کنیم:

1. معیار موفقیت و اینکه منظور از موفقیت چیست را خود دین بیان می دارد، با حفظ تمام احترامات به هنرپیشگان مان، خوانندگان مان و نیز سیر اقشار، اما بدیهی است که سلطان پاپ یا رهبر ارکست، بازیگری، خوانندگی و مانند آن از نظر دین، لااقل موفقیت دینی محسوب نمی شود، بلکه موفقیت، کمال و رشد الهی است که معیارهای آن هم در دین توضیح داده شده است و باید گفت که برای هر انسانی، (ساده ترین انسان ها تا تشریفاتی ترین آنان) این راه باز است.

2. قرار نیست که نفقه یا پولی که پدر در اختیار فرزندان قرار می دهد، سرنوشت آنان را رقم بزند، هر چند تاثیراتی نیز داشته باشد؛ بلکه سرنوشت تمامی افراد، در گروی اعمال و کردار آنان است و این در روایات به وضوح بیان شده است.

3. هر کسی برای خود اختیار دارد و هر کس در هر موقعیتی می تواند به مقامات کمال برسد و این ربطی به پدر و مادر ندارد، درست است که پدر و مادر موثر اند اما تنها علت نیستند، خود قرآن فرزند نوح را کافر بیان می کند در حالی که فرزندان بسیاری از مشرکینِ پست، مسلمان و صاحب کمالات شدند.

4. در آخر باید بگوییم که برای احتراز از افتادن در مغلطه، نباید به مصادیق اتکا کنیم، بلکه باید به دنبال اصل و مفهوم برویم، اسلام برای رشد و کمال معیارهایی داده است، آنان را بررسی کنیم، نه آنکه به چند مصداق که استقرایی ناقص بیش نیست، توسل جوییم.

5. این مغلطه، همان مغالطه پهلوان پنبه است که برای جانب خود، بزرگانش را مثال می زند، اما برای جانب مقابل، بدترین ها را می یابد.

6. اگر به این مغلطه ها باشد، بسیاری از علمای طراز اول را داریم که فرزندان شان هم از علمای طراز اول بوده اند، علامه محمدتقی مجلسی و پسرش علامه محمدباقر مجلسی، علامه حلی و پسرش فخرالمحققین، ابن بابویه و فرزندش شیخ صدوق و بسیاری دیگر؛ در مقابل نیز کسانی هستند که از موفقیت و کمال الهی، بهره ای نبرده اند، و فرزندانشان نیز این چنین اند. پس در واقع، این مثال آوردن ها، نه دلیل علمی است و نه لازمه ای برای پذیرشِ مطلبی منطقی می شود.