تصویر عمل ما به عالم لوح ثبت می شود

و قال علیه السلام  کَیْفَ یَکُونُ حَالُ مَنْ یَفْنى‏ بِبَقَائِهِ، وَیَسْقَمُ بِصِحَّتِهِ وَیُؤْتى‏ مِنْ مَأْمَنِهِ؟
کسى به امام علیه السلام عرض کرد: اى امیرمؤمنان حال شما چگونه است؟

چگونه خواهد بود حال کسى که با بقاى خود فانى مى‏شود و با سلامت خود بیمار مى‏گردد و در حالى (یا در جایى) که خود را در امان مى‏بیندمرگ دامانش را مى‏گیرد.[۱]

شرح و تفسیر

امام علیه السلام در این گفتار حکیمانه به سه نکته مهم در پاسخ سؤالى که کسى از آن حضرت پرسید حال شما اى امیرمؤمنان چگونه است؟ اشاره کرده، مى‏فرماید:

«چگونه خواهد بود حال کسى که با بقاى خود فانى مى‏شود و با سلامت خود بیمار مى‏گردد و در حالى (و در جایى) که خود را در امان مى‏بیند مرگش فرا مى‏رسد»؛

(وَقِیلَ لَهُ علیه السلام کَیْفَ نَجِدُکَ یَا أَمِیرَ الْمُؤْمِنِینَ فَقال علیه السلام: کَیْفَ یَکُونُ حَالُ مَنْ یَفْنَى بِبَقَائِهِ، وَیَسْقَمُ بِصِحَّتِهِ وَیُؤْتَى مِنْ مَأْمَنِهِ)

. دلیل اینکه چگونه انسان با بقائش فانى مى‏شود روشن است، زیرا عمر انسان هر قدر طولانى باشد بالاخره محدود است و هر ساعتى که از عمر او مى‏گذرد یک گام به پایان عمر و فنا نزدیک‏تر مى‏شود درست مانند سرمایه‏دارى که هر روز مبلغى از سرمایه خود را هزینه مى‏کند بى آنکه درآمدى به جاى آن داشته باشد که درباره او مى‏توان گفت با استفاده از سرمایه‏اش، مفلس و تنگدست خواهد شد.

اما این‏که انسان چگونه به سبب سلامتش بیمار مى‏شود از این نظر است که سلامتى انسان به سبب کار کردن منظم تمام دستگاه‏هاى بدن است؛ ولى همین کار کردن منظم آن را تدریجاً فرسوده مى‏کند و انواع اختلالات روى مى‏دهد و سرانجام از کار باز مى‏ایستد.

راز اینکه چگونه انسان از محل امنش آسیب مى‏پذیرد آن است که عوامل‏ آسیب‏پذیرى در درون وجود خود انسان پنهان است. ناگهان با اختلالى که در یکى از رگ‏هاى قلب یا مغز رخ مى‏دهد سکته قلبى یا مغزى به او عارض مى‏شود و او را نیمه‏جان مى‏سازد و یا به جهان دیگر مى‏فرستد.

قرآن مجید در آیات مختلف به این نکات اشاره کرده، در یک جا مى‏فرماید:

«أیْنَما تَکُونُوا یُدْرِکَکُمُ الْمَوْتَ وَلَوْ کُنْتُمْ فى‏ بُرُوجٍ مُشَیَّدَهٍ»؛ هر جا باشید مرگ به سراغ شما مى‏آید هرچند در دژهاى محکم باشید».[۲]

در جاى دیگر مى‏فرماید: «وَالْعَصْرِ* إنَّ الْإنْسانَ لَفِى خُسْرٍ»؛ قسم به عصر که انسان (پیوسته) در حال خسران و زیان کردن است».[۳]

در همین کلمات قصار، حکمت ۷۴، آمده بود که‏

«نَفْسُ الْمَرْءِ خَطاهُ إلى‏ أجَلِهِ؛

نفس‏هاى انسان گام‏هاى او به سوى مرگ است (هر نفسى که مى‏کشد یک گام به مرگ نزدیک‏تر مى‏شود.)

احتمال دیگر در تفسیر جمله‏هاى حکیمانه بالا هست که انسان به هنگام بقا و سلامتى جسم، چه بسا از خطرات غافل مى‏شود و این بقا و سلامتى او را به فنا و بیمارى مى‏کشاند، چرا که عامل بسیارى از این حوادث ناگوار، غفلت به هنگام توانایى و تندرستى است.

همچنین انسان در محل امن خود غالباً احتیاط را از دست مى‏دهد و گاه همان محل امن تبدیل به محل خطر بزرگى مى‏شود و یا این‏که انسان به افرادى کاملًا اطمینان مى کند و همه چیز خود را به دست آن‏ها مى‏سپارد، ناگهان از همان‏ها ضربه مى‏خورد؛ ولى تفسیر اول مناسب‏تر است.

[۱] . سند گفتار حکیمانه:

در مصادر نهج‏البلاغه آمده که این کلام در امالى شیخ طوسى مسنداً از« عبداللَّه بن جعفر»( جعفر بن ابى‏طالب) آمده است که مى‏گوید:« صبحگاهان خدمت عمویم على بن ابى‏طالب رسیدم در حالى که بیمار بود. از حال مبارک ایشان سؤال کردم. سخن بالا را در پاسخ من فرمود» و این نشان مى‏دهد که مرحوم شیخ طوسى آن را از منبع دیگرى غیر از نهج‏البلاغه اخذ کرده است و مرحوم راوندى نیز در کتاب دعوت طبق نقل روضه بحارالانوار آن را با تفاوتى نقل کرده است.( مصادر نهج‏البلاغه، ج ۴، ص ۱۰۶).

[۲] . نساء، آیه ۷۸٫

[۳] . عصر، آیه ۱ و ۲٫

بگذارید هر
کسے به آیین خودش باشد
زنان را گرامے بدارید
فرودستان را دریابید
و هر کسے
به تکلم قبیله ےخویش
سخن بگوید
آدمے تنها در مقام
خویش به
منزلت خواهد رسید….

 پاسخ شبهه

1⃣ این سخن بدون سند و مدرک و ذکر نام نویسنده ست.

2⃣ظاهرا نویسنده ی اصلی، از قرار دادن این متن و عکسی در کنار یکدیگر، بنحوی قصد نسبت دادن آن به شاهان ایران باستان و علی الخصوص کوروش را دارد!

3⃣از متن چنین برمی آید که⬇️ نویسنده بطور غیر مستقیم، قصد تقابل با اسلام، و زیر سوال بردن دستورات دین اسلام را دارد، آن هم با توجه به باورهای خودش نسبت به این دین.

4⃣” بگذارید هر کس به آیین خودش باشد”
در اسلام نیز بقیه ادیان با پذیرفتن قوانین جامعه ی اسلامی _ مانند پرداخت مالیات_ میتوانند به آیین خود باشند و اجباری بر آنان به پذیرفتن دین اسلام نیست.

⏺البته در موارد مفسده برانگیز، دستور به امر بمعروف و نهی از منکر داده اند، البته این مختص به دین اسلام نیست. بلکه حکم عقل است.

5⃣در واقع هر کس به آیین خودش باشد غیر از مسلمانها

به مسلمانان مظلوم که میرسد، حق ندارند به آیین خود باشند!
در ماه رمضان برای روزه داران,
در محرم و صفر برای عزاداران
در زمان جنگ، برای مدافعان
در موسم حج برای حاجیان
و در هر مناسبتی به اعتقادات و آیین مسلمانان شبهه و ایراد وارد میکنند

6⃣ در هیچ آیینی! مانند اسلام به کرامت مقام زن و توجه به فرودستان توصیه نشده،منتها اگر مغرضان و سطحی اندیشان بتوانند به این مساله پی ببرند!

7⃣"هرکس به تکلم قبیله ی خویش سخن بگوید”
گویا بطور غیر مستقیم، قصد ایرادگیری و تقابل با نمازخواندن مسلمان را دارد، که تنها باید به زبان عربی باشد.
در غیر نماز، برای بقیه ی لحظات راز و نیاز با پروردگار و حتی قنوت نماز و نماز های مستحبی،چنین وجوبی در اسلام وجود ندارد.
و نماز خواندن به زبان عربی نیز فلسفه ی خودش را دارد.
از جمله فصاحت و کامل بودن زبان عربی و حفظ وحدت مسلمین و حفظ نماز از تحریف در طول زمان و…

8⃣انسان تنها با افکار و مشی خود و به اصطلاح در مقام خویش، به منزلت نمیرسد!
چه بسا در صراط غیر مستقیم باشد و سقوط کند،
بلکه باید با پیروی از دستورات خداوند و الگو گرفتن از بزرگان به منزلت خویش دست یابد،
وگرنه ارسال رُسُل و فرستادن قوانین الهی و جایگزینی پیامبران یکی پس از دیگری به تناسب شرایط و حال، کاری بیهوده بوده،
و کار بیهوده از خدای حکیم محال است

دست کم نگیریم !

امام صادق علیه السلام :
لا تَسْتَصْغِرْ مَوَدَّتَنا فَاِنَّها مِنَ الْباقياتِ الصّالِحاتِ؛
دوستى ما را دست‏كم نگيريد، كه از باقياتِ صالحات (كارهاى خير ماندگار) است.
بحار الأنوار: ج 24، ص 304، ح 16

قال علی بن موسی الرضا علیهما السلام :

 والعِلَّةُ الَّتِى مِن أجلِها دَفَعَ اللهُ عَزَّوَجَلَّ الذِّبحَ عَن اسماعيلَ، هِىَ العِلَّةُ الَّتى مِن أجلِها دَفَعَ الذِّبحَ عَن عَبدِاللهِ؛ و هِىَ كَونُ النَّبِىِّ صَلَّى اللهُ علَيهِ و آلِهِ و سَلَّمَ و الأئِمَّةِ المَعصومينَ صَلَواتُ اللهِ علَيهِم فى صُلبَيهِما، فَبِبَرَكَةِ النَّبِىِّ صَلَّى اللهُ علَيهِ و آلِهِ و سَلَّمَ و الأئِمَّةِ عليهم‏السّلام دَفَعَ اللهُ الذِّبحَ عَنهُما ، فَلَم تَجرِ السُّنَّةُ فى النّاسِ بِقَتلِ أولادِهِم‏.

 امام رضا علیه السلام فرمودند :

 به همان علّتى كه خداى تعالى ذبح را از حضرت اسماعيل دفع نمود، به همان علّت نيز ذبح و قربانى شدن را از حضرت عبدالله برداشت؛

 و آن علّت عبارت از اين است كه: رسول خدا و ائمّه معصومين عليهم ‏السّلام از صلب اين دو نفر مى ‏باشند. و به واسطه يُمْن و بركت وجود اين حضرات معصومين عليهم ‏السّلام بود كه خداوند اين مسأله را از آنها دفع نمود، و بنابراين ديگر سنّت بر ذبح اولاد از ساير افراد جارى نشد.

?اسرار_ملکوت،ج1،ص257.
 آیت الله حاج سید محمد محسن حسینی طهرانی

‍ 

41. اگر صدای مرثیه خوان گرفته یا ناصاف است
یا او سرما خورده است، چنانچه می‌تواند در رفع آن بکوشد و یا آن را پیش از خواندن
مرثیه به شنوندگان بگوید.
42. سعی کنیم برای خواندن مرثیه، شروع خوب، گیرا
و جذّابی داشته باشیم.
43. تلاش کنیم خودمان نیز همراه خواندن مرثیه
بسوزیم، اشک بریزیم و گریه کنیم که گفته اند: «آنچه از دل برآید، لاجرم بر دل
نشیند.‌»
44. اگر هنگام خواندن مرثیه، خودمان گریه نمی‌کنیم
(بکاء) ، دست کم حالت گریه به خود بگیریم (تباکی) .
45. سوز و حال و گریه را در مرثیه خوانی از خدا
و معصومان (طلب کنیم.
46. خود را برتر از مرثیه خوان‌های دیگر ندانیم
و متواضع باشیم. مثلاً، نگوییم: «من یک ساعت مرثیه خوانی کردم، ولی فلانی کم آورد.‌»
47. علاقه، تمرین، صدق، اخلاص و تقوا از عوامل
مؤثر در مرثیه خوانی است؛ پس به آن‌ها توجّه بیشتری کنیم.
48. تعداد جمعیت در اخلاص ما برای مرثیه خوانی
تأثیر نگذارد. مثلاً نگوییم: دیشب در مجلسی مرثیه خوانی کردم که غلغله بود و جای
سوزن انداختن نبود.
49. اگر از مرثیه خوانی ما انتقاد سودمندی
کردند، ناراحت نشویم و آن را بپذیریم.
50. از تحقیر مرثیه خوان‌های دیگر خود داری
کنیم. مثلاً، نگوییم: «روی فلانی را کم کردم.‌»
متن کامل (http://rabetin.blog.ir/post/218)