تصویر عمل ما به عالم لوح ثبت می شود

➖➖➖➖➖➖➖➖➖➖➖➖
بررسی شکل گیری امت تسلیم در انبیاء ماض
➖➖➖➖➖➖➖➖➖➖➖➖
شروع را از آیات سوره بقره خواهیم داشت. اعوذ بالله من الشیطان الرجیم. “وَ إِذْ يَرْفَعُ إِبْراهيمُ الْقَواعِدَ مِنَ الْبَيْتِ وَ إِسْماعيلُ رَبَّنا تَقَبَّلْ مِنَّا إِنَّکَ أَنْتَ السَّميعُ الْعَليمُ". یک ماجرایی ابراهیم و اسماعیل دارند، دارند رفعت قواعد بیت می‌دهند. ابراهیم علیه السلام دعایی می‌کند، دعای اول رَبَّنا تَقَبَّلْ مِنَّا. دعای دوم آیه صد و بیست و هشتم، رَبنا وَاجْعَلْنا مُسْلِمَينِ لَكَ. خدایا ما را در درجات تسلیم قبول کن، ما را مسلمان برای خودت قرار بده! البته پیش از این نوح علیه السلام هم فرموده بود که من اولین مسلمان هستم.

ابراهیم علیه السلام بعد از رفعت قواعد بیت دعا می‌کند. خدایا، ما را مسلمان قرار بده. وَ مِنْ ذُرِّيَّتِنا اُمَّةً مُسْلِمَةً لَكَ. ما را مسلمان قرار بده و البته خدایا، یک چیزی هم می‌خواهم، از ذریه من یک امت تسلیم شکل بده. در درون ذریه من در آینده -همین که می‌گوید ذریه یعنی در آینده- کجای آینده؟ باید پیدایش بکنیم! تعبیری که ابراهیم علیه السلام مطرح می‌کند تعبیر بسیار عالمانه‌ای است. او نمی‌گوید خدایا، من و اسماعیل را مسلمان قرار بده و از درون ذریه من هم مسلمانانی قرار بده. به ذریه که می‌رسد، یک نقطه خاصی از ذریه مد نظر او است. به چه دلیل؟ به دلیل آیات دیگری که عرض خواهم کرد. دیگرانی هم هستند که با عنوان افراد صاحب تسلیم مطرح هستند ولی هیچ گاه در قرآن به عنوان امت مسلمه طرح نشده‌اند. ابراهیم(ع) چقدر زیبا فضای خودش و فرزند خودش را از آن فضای خاص تفکیک می‌کند. رَبنا وَاجْعَلْنا مُسْلِمَينِ لَكَ وَ مِنْ ذُرِّيَّتِنا اُمَّةً مُسْلِمَةً لَكَ.

خب بعدش، آیه بعدی، رَبَّنا وَابْعَثْ فيهِمْ رَسُولاً مِنْهُمْ يَتْلُوا عَلَيْهِمْ آياتِه. اگر ابراهیم فهم دقیقی از امت مسلمه داشته باشد، او می‌داند باید چه بخواهد. باید تحقق امت مسلم را، تحقق امت تسلیم به درگاه پروردگار را با گام‌های دیگری در دعا تثبیت بکند. خدایا، وَابْعَثْ فيهِمْ رَسُولاً مِنْهُمْ. باید یک رسولی بیاید، امت مسلمه همین جوری که شکل نمی‌گیرد! يَتْلُوا عَلَيْهِمْ آياتِه وَ يُزَكّيهِمْ وَ يُعَلِّمُهُمُ الْكِتابَ وَالْحِكْمَةَ. اینها در چه راستایی است؟ در راستای تحقق امت مسلمه. خدایا، من و اسماعیل مسلمان هستیم، نوح مسلمان بود، بعدی‌ها مسلمان خواهند بود اما امت مسلمه کار هر کسی نیست، وَابْعَثْ فيهِمْ رَسُولاً مِنْهُمْ. یک آدمی بیاید که بتواند بحث تسلیم به درگاه تو را در شکل و قواره یک امت سامان بدهد.

تا اینجا، آیه صد و بیست و هشتم و صد و بیست و نهم سوره بقره بود. دو سه‌تا آیه جلوتر بیاییم، آیه صد و سی و دوم. وَ وَصَّى بِهَا إِبْرَاهِيمُ بَنِيهِ وَيَعْقُوبُ يَا بَنِيَّ إِنَّ اللّهَ اصْطَفَى لَكُمُ الدِّينَ. ابراهیم به فرزندانش این گونه وصیت کرد و یعقوب در سال‌های بعد به فرزندانش این گونه وصیت کرد. إِنَّ اللّهَ اصْطَفَى لَكُمُ الدِّينَ. خدا دین را برای شما برگزید. نفرمود دین الله را برگزید، نفرمود دین الحق را برگزید، خدا برای شما دین را برگزید. یعنی این که شما رفتار صحیح در قبال او را در قواره‌ای که خودتان از جریان کلان دینداری فهم دارید شکل بدهید.

خب، إِنَّ اللّهَ اصْطَفَى لَكُمُ الدِّينَ فَلاَ تَمُوتُنَّ إَلاَّ وَأَنتُم مُّسْلِمُونَ. نمیرید مگر این که مسلمان باشید. مگر این که درجات تسلیم را طی کرده باشید. چی شد؟ یعنی ابراهیم علیه السلام معتقد بود که تا زمان فرزندان خودش، چه اسماعیل در آیه قبل، چه اسماعیل و اسحاق در این آیه، امت مسلمه شکل نخواهد گرفت؟ بله. فَلاَ تَمُوتُنَّ إَلاَّ وَأَنتُم مُّسْلِمُونَ. او دارد عالمانه تفکیک می‌کند. دارد تسلیم را از امت تسلیم جدا می‌کند و این آیه دارد به ما کد می‌دهد…

➖➖➖➖➖➖➖➖➖➖➖➖
امت شدن مقدم بر امر به معروف و نهی از منکر است
➖➖➖➖➖➖➖➖➖➖➖➖
این خیلی درس عجیبی بود، این آیه با ما خیلی حرف می‌زند. تقدم و تأخر این آیه دل انسان را می‌لرزاند. ماها دوره‌های امر به معروف و نهی از منکرمان بر محور دعوت به خیر نیست. قبلش امت هم نشده‌ایم! دوره امر به معروف و نهی از منکر است و اتفاقاً شروع آن از نهی از منکر است.

نمی‌دانم عرض کردم یا نه! یک بار یک ستادی تشکیل شده بود، سال‌ها پیش، شاید سال هفتاد و شش یا هفتاد و هفت بود. ما هم دبیر آن ستاد بودیم. سازمان تبلیغات در امر به معروف و نهی از منکر از استان‌های مختلف رؤسای سازمان‌ها آمده بودند. ریاست وقت سازمان تبلیغات آن روز فرمودند اتمام حجت بر کشور تمام است، این جریان پشتوانه‌ای هزینه‌ای موجود است، بانیان هستند، شما هم که هستید، مساجد کشور هم که به عنوان پایگاه‌های امر به معروف و نهی از منکر هستند. افق این است، بسم الله، شروع کنید. ما تا این مدت به نتیجه خواهیم رسید! الآن تقریباً بیست سال گذشته… ما چه گام رو به جلویی در ارتقای جامعه دیدیم؟

اصلاً ارتقای جامعه را رها کنیم! در فضای آمران به معروف و ناهیان از منکر، در فضای خودمان که بودیم، اشکال کجا بود؟ اشکال این بود که ما نیازمند به این بودیم که فهمی صحیح و قرآنی از جریان امر به معروف و نهی از منکر داشته باشیم و اتفاقاً مدل صحیحی که خداوند متعال برای فهم این معنا قرار داده بود، برای این آیه شریفه مدل ماجرای حسینی بود. شروع آن هم با امت شدن بود. ما اینها را متوجه نشدیم.

اگر بخواهیم همین آیه را با یک مقدار ضوابط راحت‌تر بررسی بکنیم، ببینیم آیا غیر از ماجرای امام حسین صلوات الله علیه محل تحقق دیگری داشته یا نه؟ این که خدای متعال امر می‌کند یک امت باشید که ابتدا دعوت به خیر بکنید، فضای دعوت به خیر را فراهم بکنید. مصداق دیگر آن و بسیار فراتر از آن ماجرای پنج تن علیهم السلام می‌شود. اگر بپذیریم این آیه باید در یک زمان مشخص سامان پیدا بکند، نه در بازه زمانی طولانی. خب یک مصداق آن ماجرای حسینی است، یک مصداق آن پنج تن است.

یک مصداق دیگر آن اگر از زمان بگذریم و طول زمان را در نظر بگیریم و بگوییم افرادی که دارند یک زنجیره را شکل می‌دهند، یک جریان کلان را شکل می‌دهند. خب مصداق آن خود اهل بیت علیهم السلام می‌شود. مصداق وَلْتَكُنْ مِنْكُمْ أُمَّةٌ يَدْعُونَ إِلَى الْخَيْرِ خود اهل بیت هستند ولی با توجه به این که ما موضوع زمان را می‌پذیریم، قدر متیقّن معنا ماجرای حسینی است. ما از ماجرای حسینی به بعد مصداقی نمی‌شناسیم. امتی نمی‌شناسیم که این مراحل را طی کرده باشد.

پس از بهترین مباحث قرآنی در شناخت ماجرای حسینی با کلیدواژه امت شکل می‌گیرد و از جمله آیاتی که هدف قیام امام را مطرح می‌کند این آیه شریفه است. ما امشب از همین زاویه امت یک قدری بررسی بکنیم. ببینیم ماجرای امت در درون قرآن چگونه است؟ این فضای ارزشمند که اباعبدالله صلوات الله علیه شکل دادند چه فضایی است و آیا مصداق تام آن ماجرای حسینی بوده یا ماجرای امت شدن بر محور ارزش‌ها برای ما هم، برای جامعه اسلامی هم، برای جامعه مسلمانان هم یک نقطه بسیار مطلوب است یا خیر؟ صلواتی بر محمد و آل محمد تقدیم بفرمایید…

۹ ذیحجه: صدور حدیث شریف سد الابواب
.
۹ ذیحجه: روز عرفه
.
۱۰ ذیحجه: عید قربان
.
۱۰ ذیحجه: ابلاغ سوره توبه (برائت) توسط امیرالمؤمنین علیه السلام
.
۱۰ ذیحجه: بیان حدیث شریف ثقلین توسط رسول خدا صلی الله علیه و آله
.
۱۲ ذیحجه: سپردن نشانه های نبوت و امامت به امیرالمؤمنین علیه السلام
.
۱۳ ذیحجه: اعلام عمومی لقب «امیرالمؤمنین» برای حضرت علی علیه السلام
.
۱۴ ذیحجه: بخشش فدک به حضرت زهرا سلام الله علیها و نزول آیه «و آت ذا القربی حقه»
.
۱۵ ذیحجه: شق القمر
.
۱۵ ذیحجه: میلاد امام هادی علیه السلام و توجه به زیارت جامعه کبیره و غدیریه
.
۱۷ ذیحجه: نزول آیه محبت در شأن امیرالمؤمنین علیه السلام
.
۱۷ ذیحجه: نزول آیه تبلیغ «یا ایها الرسول بلغ ما انزل الیک من ربک…»
.
۱۸ ذیحجه: عید بزرگ غدیر
.
۱۸ ذیحجه: ایراد خطبه غدیر توسط رسول خدا صلی الله علیه و آله
.
۱۸ ذیحجه: نزول آیه اکمال و اتمام «اکملت لکم دینکم و اتممت علیکم نعمتی…»
.
۱۸ ذیحجه: روز بیعت با امام زمان عجل الله فرجه
.
۱۸ ذیحجه: اجرای عقد اخوت میان پیامبر و امیرالمؤمنین علیهما السلام
.
۱8 ذیحجه: آغاز حکومت ظاهری امیرالمؤمنین علیه السلام بعد از ۲۵ سال
.
۱۸ ذیحجه: روز نصب جانشینان انبیای الهی علیهم السلام
.
۱۸ ذیحجه: تأکید رسول خدا صلی الله علیه و آله بر حدیث منزلت
.
۱۸ ذیحجه: استقرار کشتی حضرت نوح (توجه به حدیث سفینه)
.
۲۰ ذیحجه: معجزه غدیر و نزول آیه «سأل سائل بعذاب واقع»
.
۲۱ ذیحجه: روز نزول آیه اولی الامر «و اولی الامر منکم…»
.
۲۱ ذیحجه: حدیث بساط (فرش پرنده)
.
۲۲ ذیحجه: مصونیت پیامبر صلی الله علیه و آله در توطئه هرشا
.
۲۴ ذیحجه: عید بزرگ مباهله
.
۲۴ ذیحجه: بخشش انگشتر در رکوع و نزول آیه ولایت «انما ولیکم…و هم راکعون»
.
۲۴ ذیحجه: نزول آیه تطهیر و صدور حدیث شریف کساء در جریان مباهله
.
۲۵ ذیحجه: نزول سوره انسان «هل اتی» در شأن پنج تن آل عبا علیهم السلام
.
۲5 ذیحجه: اقامه اولین نماز جمعه توسط امیرالمؤمنین علیه السلام
.
دهه آخر ذیحجه: میلاد امام موسی کاظم علیه السلام
.

با عالم کهنسالي برخورد کردم به نام احمد افندم که در خوش نفسي، پرحوصلگي، پاك باطني و خيرخواهي، بهترين مردان ديني مان را همچون او نيافته بودم. او شب و روز ميکوشيد تا همچون پيامبر صلي الله عليه و آله و سلم شود که او را برترين نمونه مي دانست. هرگاه نام او را ميبرد چشمانش پر از اشك مي شد. خوشبختانه او حتّي يك بار هم از ريشه و کسان من نپرسيد. او مرا محمّد افندي صدا مي کرد. آنچه مي پرسيدم به من مي آموخت و وقتي فهميد که من درکشورشان ميهمان هستم و براي کار و زندگي در سايه خليفه پيامبر رفته ام، با من بسيار مهرباني کرد. اينها دلايلي بود که من براي زندگي در استانبول ارائه کرده بودم.

به شيخ گفتم: من جواني هستم که پدر و مادرم را از دست داده ام. برادري هم ندارم آنان برايم ثروتي به ارث گذاشته اند. من انديشيدم که قرآن و سنّت بياموزم و لذا به پايتخت اسلام آمده ام که به دين و دنيا برسم. شيخ به من بسيار خوش آمد گفت. او با کلماتي که عيناً مي آورم گفت:

?به چند دليل احترام تو لازم است:
١ تو مسلماني و مسلمانان برادرند.
٢ تو ميهماني و پيامبر صلي الله عليه و آله و سلم گفته است: “ميهمان را نوازش کنيد.”
٣ تو جوينده دانشي و اسلام بر بزرگداشت جويندگان دانش پاي مي فشارد.
٤ تو در پي کسبي و در خبر است که ” کاسب دوست خداست.”

از اين مسايل بسيار شگفت زده شده، با خود گفتم: چه خوب بود مسيحيّت چنين حقايق تابناکي داشت و تعجّب کردم که چرا اسلام با چنين مرتبه والايي به دست اين حاکمان سرکش و عالمان بي اطّلاع از زندگي بدين پايه ناتوان و پست شده است.

به شيخ گفتم: مي خواهم قرآن کريم را بياموزم. او از اين درخواست من شادمان شد و آموزش سوره حمد و تفسير مفاهيم آن را آغاز نمود. تلفظ برخي از کلمات برايم دشوار بود و گاه حتّي در نهايت، مشقّت مي ديدم.

به ياد مي آورم که تلفظ جمله «وَ عَليَ اُمَمٍ مِمَّنْ مَعَكَ» را پس از دهها بار تكرار در طول يك هفته آموختم. زيرا شيخ گفته بود بايد چنان ادغام کني که هشت «ميم» پديدار شود. بدين ترتيب من در طول دو سال کامل قرآن را از ابتدا تا انتها خواندم.

او هنگامي که مي خواست مرا آموزش دهد وضوي نماز مي گرفت و از من هم ميخواست که چون او وضو بگيرم و روي به قبله بنشينم.
گفتني است وضو يكي از شست و شوهاي مسلمانان مي باشد. ابتدا روي را مي شويند، سپس دست راست را از انگشتان تا آرنج و آنگاه دست چپ را به همين گونه، پس از آن بر سر، پشت گوشها و گردن دست ميکشند و سرانجام پاهايشان را مي شويند.

مي گويند گرداندن آب در دهان و به بيني کشاندن آن پيش از وضو بسيار نيكو است. استفاده از مسواك برايم بسيار دشوار بود و آن چوبي است که براي تميز کردن دندانهايشان پيش از وضو به دهان مي برند. من معتقد بودم اين چوب براي دهان و دندانها زيان آور است، گاهي نيز دهان را زخم مي کرد و از آن خون مي آمد. امّا من ناگزير از اين کار بودم زيرا مسواك زدن سنّت مؤکد پيامبرشان حضرت محمّد صلي الله عليه و آله و سلم بود و آنها فضيلتهاي بسياري براي آن برمي شمردند…

ادامه دارد…

در سال ١٧١٠ وزارت مستعمرات من را به مصر، عراق، تهران، حجاز و استانبول فرستاد تا اطّلاعات کافي براي ضعيف کردن مسلمانان و چيرگي بيشتر بر آنان به دست آورم.

همزمان نه نفر ديگر از بهترين کارمندان وزارت که فعاليّت، نشاط و دلبستگي کافي براي تحكيم سلطه بريتانيا بر امپراطوري عثماني و ديگر کشورهاي اسلامي را داشتند، به مناطق مختلف اعزام شدند. وزارت پول کافي، اطّلاعات لازم، نقشه هاي مربوطه و نامهاي حاکمان، سران قبايل و عالمان را در اختيار ما قرار داد. اين سخن دبيرکل را هنگامي که به نام مسيح ما را بدرود ميداد، فراموش نمي کنم:

«.. آينده کشور ما در گرو موفقيّت شماست، آنچه در توان داريد کوتاهي نكنيد »

من با هدف دوگانه اي، راهي استانبول مرکز خلافت اسلامي شدم در لندن زبانهاي ترکي، عربي (زبان قرآن) و پهلوي (زبان ايرانيان) را آموخته بودم ولي حالا بايد زبان ترکي (زبان مسلمانان ترکيه) را تكميل مي نمودم. آموختن زبان با دانستن زبان آن طوري که بتوان مانند مردم آن کشور سخن گفت تفاوت دارد. نخست چند سال طول مي کشد امّا دومي چند برابر به درازا خواهد کشيد و من بايد زبان را با همه ريزه کاريهايش چنان مي آموختم که مورد بدگماني قرار نگيرم.

امّا در اين مورد نگراني زيادي نداشتم. زيرا مسلمانان تسامح، سعه صدر و خوشگماني را از پيامبرشان آموخته اند و بدگماني نزد آنها چون بدگماني براي ما نيست. حكومت ترکان نيز در رتبه اي نبود که بتواند جاسوسان و مزدوران را باز شناسد. اين حكومت آنچنان ناتوان و از هم گسيخته بود که خاطر ما را آسوده ميکرد.

پس از يك سفر خسته کننده به استانبول رسيدم. خود را محمّد ناميدم و به مسجد (جايگاه گردهمايي و عبادت مسلمانان) رفتم. نظم، پاکيزگي و فرمانبرداري آنان شگفت زده ام کرد.

با خود گفتم: چرا ما با اين انسانها مي جنگيم؟ چرا مي کوشيم آنها را درهم بكوبيم و دستاوردهايشان را برباييم؟ آيا مسيح ما را بدين کار سفارش کرده است؟ امّا زود اين انديشه اهريمني را از خود دور کردم و دوباره اراده نمودم که اين جام را تا پايان بنوشم…

ادامه دارد…