در پارت 10 گفتیم که:

? برای “بهتر بندگی کردن” ؛"باید دنیا و قوانین دنیا رو خوب بشناسیم"در اثر این شناخت??

?حالا دیگه قدر دین رو بهتر میدونیم
?و ان شاء الله دینداری قشنگ تر و قوی تری خواهیم داشت⚠️ ولی اگه ما بخوایم《 بدون درک واقعیت ها و سنّت های حاکم بر حیات دنیا 》
دینداری کنیم، مشکلات زیادی برامون پیش میاد♨️ گاهی دیدید که یه نفر ” تصادفاً ” دیندار میشه، بدون اینکه از واقعیت های دنیا شروع کنه ? مثلا بچه ای بوده که پدر و مادرش مذهبی بودن برای همین اون بچه هم بطور خودکار مذهبی شده!?همچین آدمی ارزش دین رو نمیفهمه ? اگه یه نفر “اتفاقی” مذهبی شده باشه مشکلات بزرگی به وجود میاد⭕️ همچین آدمی ممکنه بعداً بی دین بشه
?و حتی اگه ظاهراً هم بی دین نشه

?نان خودش رو در دینداری میبینه “دین” رو در خدمت “هوای نفس” خودش قرار میده ?چنین فردی ضربات بدی به دین و دینداران خواهد زد.? یا مثلا طرف، صداش خوب بوده توی بچگیش یه روز “اتفاقی” مسجد رفته??
یه اذانی هم گفته بعد دیگه آدم مسجدی شده? یکی از کارهایی که آموزش و پرورش باید انجام بده این هست که دانش آموزان رو با
“واقعیت های دنیا” آشنا کنه.⭕️ معمولاً دیده میشه که در مدارس ما از دینداری فقط به خواندن قرآن و دعای فرج و برخی از دانسته های دینی اکتفا میشه❌
⛔️ در حالیکه اگه بحث های مهمی مثل “پذیرش رنج” مطرح نشه اون بچه در آینده حتماً در دینداری خودش به مشکل برخواهد خورد.
? ما نباید ” دینداری” رو یه امر بدون رنج نشون بدیم؛مثلاً در مورد نماز روی عاشقانه بودن نماز تاکید میشه✖️
✅ در حالیکه نماز در ابتدا یه کار سخت هست و انسانها طبیعتاً از یه کار تکراری و مداوم خسته میشن و “رنج” میکشن و خود این رنج هست که ?
? “سازنده انسان هاست".
?حالا فکر کنید در این وضعیت، کسی بخواد نماز رو یه کار “صرفاً عاشقانه” بدونه?قطعاً معرفی نماز به این صورت? موجب میشه که
◀️ بچه از سن ۱۴ سالگی به بعد در نماز خوندنش دچار مشکل بشه و کاهل نمازی بکنه.???✅نگاهمون رو به مفاهیم دینی اصلاح کنیم.
هم نگاه خودمون و هم نگاه مخاطبینمون رو….