عزیزان! امام ما در سخت ترین صحنه وارد شد که بگوید شیعه! شما اگر شیعه ای بار حرکتِ بر زمین مانده گذشتگانت را به دوش بکش، بر مسیر من حرکت کن. صحنه شما که از صحنه ما سخت تر نیست. بار را به دوش بکش، برای خودت به این دنیا نیامدی. الدُّنيا سِجنُ المُؤمِن، دنیا، دوران سختی است، اگر کیف کردی، آن استثنا می باشد. خیلی جالب است، ما معکوسش را می خواهیم. هر مرحله ای که از دنیا لذت بردی آن استثنا است، خدا لطف کرده، وگرنه الدُّنيا سِجنُ المُؤمِن. حالا یک کسی ممکن است از ۷۰ سال عمرش، ۶۰ سالش را لذت برده باشد. نوش جانش، خدا این کار را کرده است. یک کسی هم در شرایط سخت بوده. انسان باید با خدا معامله کند.

ما بالا برویم، پایین بیاییم، در حیطه ی فرمانروای عالَم هستیم و او تمام صحنه هایی که ایجاد می کند، برای تربیت من است. اشتباه است که من بگویم صحنه های عالم برای دیگران است. تمام صحنه های عالم برای من است، نه برای منِ انسان، بلکه برای خودِ من است. برای همین است که من می گویم الحمدلله رب العالمین. خدا را بر ربوبیتش نسبت به عوالم و عالمیان، ستایش می کنم، چون همه ی صحنه ها مرتبط با من است. البته خدا به حسب ظرفیت، فهمش را هم عطا می کن.