مقدمه ی این مقاله به قلم شهید مطهری است:
بدینی نسبت به جهان رنج آور است بسی دردناک است که آدمی جهان را فاقد احساس و ادراک و هدف بداند.
انسانی که خود را فرزند کوچکی از جهان میداند و برای خودش هدف قائل است وقتی چنین بیندیشد که جهانی که مرا و فکر مرا بوجود آورده است و هدف داشتن را به من یاد داده است خودش هدف ندارد، سخت به خود می لرزد، کسی که فکر می کند در جهان عدالت نیست، در طبیعت تبعیض و ظلم وجود دارد، اگر همه ی نعمتهای دنیا را به او بدهند بدبین و ناخشنود خواهد ماند.

کوشش های چنین کسی از برای سعادت خود و نیکبختی نوع بشر باهیچگونه دلگرمی و امیدی همراه نیست.
وقتی پایه ی هستی بر ستمگری باشد، دیگر عدالتخواهی انسان بی معنا است وقتی اصل جهان بی هدف است، هدف داشتن ما همچون نقشی بر آب، چیز احمقانه ای است.

۱) پاب مد: افراد غیر مذهبی دلایل کمتری برای زندگی کردن دارند بویژه این افراد، مخالفت چندانی باخودکشی کردن ندارند!!
این یافته به خوبی نشان می دهد که انسانها با آتئیست شدن زندگی برایشان بی معنی می شود!!

۲) استاد و محقق روانشناس دکتر استفن جوزف از دانشگاه وارویک:
انسانهای مذهبی از آنجایی که اهداف بزرگتری در زندگی دارند انسانهای شادتری هستند (جمله ی قبل معادل این جمله است:
انسانهای غیرمذهبی از آنجایی که در زندگی شان هدف خاصی ندارند غمگین تر هستند)

D۳) ویلیام کریگ می گوید:
این اندیشه که انسان قرار است روزی مانند همه ی موجودات برای همیشه و بدون امید به جاودانگی بمیرد اندیشه ی غم انگیزی است . هیچ راه فراری نیست . هیچ امیدی وجود ندارد !!

پی نوشت : پوچ نگری زجر آورترین دردی است که آتئیسم برای بشریت به ارمغان می آورد ، آتئیست ها دچار درد و رنجی غیر قابل وصف هستند که ماهم اگر چندلحظه جهان بینی آنها را تصور کنیم به همان درد و رنج میرسیم : دنیایی بی هدف ، مرگی که پایان همه چیز است ، دنیایی پر از ظلم بدون برقراری دادگاه عدل الهی و مجازات ظالمین ، حقیقتا این‌جهان بینی آتئیست ها بشدت دردآور است