تصویر عمل ما به عالم لوح ثبت می شود

مقدمه ی این مقاله به قلم شهید مطهری است:
بدینی نسبت به جهان رنج آور است بسی دردناک است که آدمی جهان را فاقد احساس و ادراک و هدف بداند.
انسانی که خود را فرزند کوچکی از جهان میداند و برای خودش هدف قائل است وقتی چنین بیندیشد که جهانی که مرا و فکر مرا بوجود آورده است و هدف داشتن را به من یاد داده است خودش هدف ندارد، سخت به خود می لرزد، کسی که فکر می کند در جهان عدالت نیست، در طبیعت تبعیض و ظلم وجود دارد، اگر همه ی نعمتهای دنیا را به او بدهند بدبین و ناخشنود خواهد ماند.

کوشش های چنین کسی از برای سعادت خود و نیکبختی نوع بشر باهیچگونه دلگرمی و امیدی همراه نیست.
وقتی پایه ی هستی بر ستمگری باشد، دیگر عدالتخواهی انسان بی معنا است وقتی اصل جهان بی هدف است، هدف داشتن ما همچون نقشی بر آب، چیز احمقانه ای است.

۱) پاب مد: افراد غیر مذهبی دلایل کمتری برای زندگی کردن دارند بویژه این افراد، مخالفت چندانی باخودکشی کردن ندارند!!
این یافته به خوبی نشان می دهد که انسانها با آتئیست شدن زندگی برایشان بی معنی می شود!!

۲) استاد و محقق روانشناس دکتر استفن جوزف از دانشگاه وارویک:
انسانهای مذهبی از آنجایی که اهداف بزرگتری در زندگی دارند انسانهای شادتری هستند (جمله ی قبل معادل این جمله است:
انسانهای غیرمذهبی از آنجایی که در زندگی شان هدف خاصی ندارند غمگین تر هستند)

D۳) ویلیام کریگ می گوید:
این اندیشه که انسان قرار است روزی مانند همه ی موجودات برای همیشه و بدون امید به جاودانگی بمیرد اندیشه ی غم انگیزی است . هیچ راه فراری نیست . هیچ امیدی وجود ندارد !!

پی نوشت : پوچ نگری زجر آورترین دردی است که آتئیسم برای بشریت به ارمغان می آورد ، آتئیست ها دچار درد و رنجی غیر قابل وصف هستند که ماهم اگر چندلحظه جهان بینی آنها را تصور کنیم به همان درد و رنج میرسیم : دنیایی بی هدف ، مرگی که پایان همه چیز است ، دنیایی پر از ظلم بدون برقراری دادگاه عدل الهی و مجازات ظالمین ، حقیقتا این‌جهان بینی آتئیست ها بشدت دردآور است

بي ارزشترین نوعِ افتخار…
افتخار به داشتن ویژگی‌هایی است که خود انسان در داشتنشان هیچ نقشی ندارد….
چهره، قد، رنگ چشم، ملیت، ثروت خانوادگي و محل تولد…

ارزش انسان به ویژگی هایی است که باتلاش ، در خود پرورش داده و با عمل به آنها واژه ی انسانیت را معنا می بخشد …
مهربانی، گذشت، صداقت ، دست گیری و خصلت هاي پاک انساني…

امام رضا عليه السلام می فرمایند

عقل شخص مسلمان تمام نيست، مگر اين كه ده خصلت را دارا باشد:
از او اميد خير باشد
از بدي او در امان باشند
خير اندك ديگري را بسيار شمارد
خير بسيار خود را اندك شمارد
هرچه حاجت از او خواهند دلتنگ نشود
در عمر خود از دانش طلبي خسته نشود
فقر در راه خدايش از توانگري محبوبتر باشد
خواري در راه خدايش از عزت با دشمنش محبوبتر باشد
گمنامي را از پرنامي خواهانتر باشد
احدي را ننگرد جز اين كه بگويد او از من بهتر و پرهيزگارتر است.

تحف العقول ،ص ۴۶۷                                                                      

مهمانی تمام می شود.
وسط سالن می ایستم و به خانه نگاه میکنم، انگار که بمب منفجر شده، همه چیز به هم ریخته است.
از اسباب بازیهای پراکنده در خانه تا ظرفهای نشسته در ظرفشویی و پوست میوه و تخمه روی زمین.
هیچ چیزی سر جای خودش قرار ندارد.

چقدر این جمله ها برای ما زنها آشناست: حالا چه عجله ایه؟؟؟ تمیز کاری باشه برای صبح، دیر نمیشه…

و هیچ کس به اندازه ما زنها نمیداند چه لذتی است در این خودآزاری که باید همین امشب همه جا را تمیز کنم.
چه لذتی ست در این کوچ هزار باره ییلاق قشلاق از یخچال تا گاز.
در این غوطه ور شنا کردن میان ظرفهای ظرفشویی، در این رقصیدن با جاروی دستی نیمه شب با صدای آرام تا مبادا کسی بیدار شود.

همه جا مرتب شده است.
همه چیز سر جای خودش قرار گرفته.
فقط انگار این دل ما زنهاست که هیچگاه جای خودش قرار نمیگیرد…

نماز انسان بداخلاق، باعث عروج او نمی شود.
ممکن است عبادات و مستحباتی انجام دهد اما با یک غضب و سوء خلق، همه را از بین می برد.
هیچکس نباید بگوید من نمی توانم دست خودم نیست!
این سخن شیطان است که بر زبان انسان جاری می کند.
حضرت امیر المومنین (ع) نسخه داده است می فرماید:
اگر حلیم و بردبار نیستی، خود را به حِلم و بردباری وادار
کن.
راه باز است؛ چند بار خود را وادار به خوش خلقی و کظم غیظ کنی، آسان می شود.