تصویر عمل ما به عالم لوح ثبت می شود

پاسخ

☑️1. همه فقیرند:
تمامی موجودات عالم، از جمله انسان‌ها، فقیر هستند، یعنی ذاتاً محتاج هستند، چرا که همه مخلوق می‌باشند.
چنان که همگان، حتی برای نفس کشیدن محتاج هوا، و برای بقا محتاج آب و نان هستند.

منتهی باید دقت نمود:
که این “فقر” نسبت به خداوند متعال می‌باشد و همان آب و نان نیز مخلوق خداوند هستند.
بنابراین، ممکن است کسی به لحاظ علم، ثروت، قدرت و … داراتر از دیگری یا دیگران باشد، اما همه محتاج خدا هستند
و در این قاعده، فرقی بین معصوم و غیر معصوم، یا مؤمن و کافر وجود ندارد. هیچ کسی غنی نمی‌شود.

لذا در بیان این قاعده‌ی کلی فرمود: (فاطر، 15)
اى مردم شما به خدا نيازمنديد و خداست كه بى ‏نياز ستوده است.

☑️2. تمامی دعاهای ما، با «الهی، ربی، سیدی، اَللَّهُمَّ إِنّى أَسْئَلُكَ »
شروع می‌شود، یعنی او را می‌خوانیم و از او می‌خواهیم،
اگر چه عقل، فکر، بصیرت، اخلاص، استغفار، توبه، دو رکعت نماز …
و از جمله اهل عصمت علیهم السلام را وسیله‌ای (توسل) برای استجابت قرار دهیم.

☑️3. دعا برای امام زمان علیه السلام:
بنابراین، خیر و برکت هر دعایی، حتی در حق دیگران، ابتدا متوجه و عاید دعا کننده می‌گردد، چرا که در محضر حق تعالی حاضر شده، او را می‌خواند و از او می‌خواهد؛ لذا منّتی بر دعا شونده ندارد.

لذا اینگونه نیست که تنها و تنها اهل بیت علیهم السلام نیازمند دعای ما باشند و به ماچیزی بخاطر دعابرای ایشان عائد نشود
بکه برعکس در بسیاری از موارد اصل دعا کردن موضوعیت دارد وسبب ارتقای و تعالی بخشودگی و… برای ما میگردد

چنان که فرمود: هر خیری برای دیگران بخواهی، مضاعفش را به خودت می‌دهند.

☑️4. «دعا وصل است» - «دعا برای ایشان، ادب و ارتباط متقابل است»
با دعا کردن میتوان وصل به ایشان شد
میتوان خود را نزدیکتر به ایشان نمود
و با حضرات معصومین و انوار مقدسه ارتباط برقرار کرد.

و السلام علی من اتبع الهدی

فرار نکن تو باید سختی ها را متحمل شوى
اين سختی ها صيقل توست
مگر تو نمی خواهی اينه شوی
شفاف شوی …!؟

باید كسى تورا صيقل دهد
تو را با ابریشم که صيقل نمی دهند
تو را باید با جسمى سخت (سنگ و سمباده) صیقل داد
نگران نباش .
نگو من چه کار کرده بودم که گرفتار این مشکلات شدم …!؟
دلت بايد قرص باشد
تو كه سابقه رحمت مرا (خداوند) ديده اى
من (خداوند)به تو چشم دادم ، گوش دادم
ميبينى كه مسير حركت تو را چه خوب تنظيم كرده ام
حالا اگر چهار روزى چيزى را منع كردم نگران نباش ..
با من قهر نكن …
در خانه ی ديگری نرو …
اين تراژدى براى پاك شدن توست
براى پالايش روح تو.
به من اعتماد کن

 الهى قمشه اى_مقدمه اى بر كتاب گفتگو با خدا

1⃣ -وقتی مردم از گوش دادن موسیقی باصدای بلند در اتومبیل خجالت نمی کشند.
چرا من از گوش دادن قرآن در اتومبیلم خجالت بکشم؟…❗️

2⃣ - وقتی پسران از برداشتن
ابروی خود و بند انداختن بصورتشان خجالت نمیکشند؟…
❓
چرا من از گذاشتن محاسن
و ریش خجالت بکشم؟…
❗️
3⃣ - وقتی دختران از نشان
دادن زینت واندامشان
به مردم
خجالت نمیکشند.
❓
چرا من از پوشاندن بدنم و رعایت حجاب ، خجالت بکشم؟…! ⁉️⁉️⁉️

4⃣ - وقتی پسران و دختران از
تقلید از هنرپیشگان فاسد غربی خجالت نمیکشند..
❓
چرا من از پیروی از سنت 14 معصوم(ع) خجالت بکشم… ❗️

5⃣ - وقتی مردم از هر خزعبلاتی در جمع
خجالت نمیکشند…… ⁉️

پس چرا من از یاد کردن الله و سنت رسول الله (ص)واهل بیت مطهرش(ع) در جمع خجالت بکشم…….⁉️

6⃣ - وقتی جاهلان ازآیین های خرافی و پوسیده ای مانند مجوسیت و ,,,,,,,,,,,,,,
خجالت نمیکشند. ❓
 چرا من در دفاع از اسلام پاک خجالت بکشم…

7⃣ - وقتی پسران و دختران از نگاه کردن
به نامحرمان در خیابان خجالت نمیکشند

چرا من از نگاه نکردن به نامحرم و پایین انداختن سر خویش جلوی نامحرم خجالت بکشم؟.. ❗️

8⃣ -وقتی جوانان فاسد از فساد و
هرزگی خجالت نمیکشند.

 خداوند متعال، داوود را در زمین خلیفه ساخت و فرمود:

ای داوود ما تو را در زمین خلافت دادیم.

و همچنین حضرت قائم را خلیفه خود در زمین نمود و فرمود: 

آیا چه کسی جز خداوند دعای مضطر را به اجابت می رساند و گرفتاری را برطرف می سازد و شما را خلفای زمین قرار می دهد.

داوود، خداوند آهن را برایش نرم کرد که در قرآن آمده و آهن را برایش نرم ساختیم.

قائم نیز خداوند آهن را برایش نرم کرده است.

داوود سنگ با او سخن گفت و صدا زد: ای داوود مرا بگیر و «جالوت » را با من به قتل برسان.

 قائم نیز علم و شمشیرش او را صدا می کنند و می گویند: این ولی خدا خروج کن و دشمنان خدا را به قتل برسان.

 در روایت آمده است: سنگ در زمان ظهور آن حضرت هنگامی که کافری زیر آن پنهان می شود مومن را صدا می زند و می گوید: ??

ای مومن زیر من کافری است او را بکش. پس مومن می آید و کافر را می کشد.

داوود جالوت را کشت.

 قائم نیز دجال که از «جالوت » بدتر است را می کشد.

 داوود به الهام در میان مردم حکم می کرد.

 قائم به حکم داوود قضاوت خواهد کرد و از بینه و شاهد نمی پرسد و نیازی به آن ندارد.

 داوود نوشته ای از آسمان بر او نازل شد که مهری از طلا بر آن بود، در آن نوشته سیزده مساله بود.

در کمال الدین از حضرت امام صادق (ع) روایت شده که قائم نوشته ای با مهر طلایی به همراه دارد و می فرماید:

گویی قائم را بر منبر کوفه می نگرم که یارانش 313 تن به عدد اصحاب بدر پیرامونش هستند و آن هایند صاحبان پرچم ها و آن هایند حکمروایان الهی در زمینش بر خلایقش، تا اینکه از قبای خود نوشته ای بیرون آورد که با مهری زرین ممهور باشد.

 پیمانی از رسول الله؛

 پس مانند گوسفندان بی زبان از دور و برش پراکنده می شوند و کسی از آنها باقی نمی ماند مگر وزیر و یازده نقیب، چنانکه با موسی بن عمران باقی ماندند، پس در زمین می گردند ولی راهی جز او نمی یابند پس به خدمتش باز می گردند.
منبع: (مکیال المکارم فى فوائد الدعاء للقائم، (1348 ـ 1301ق)

وقال علیه السلام  لَا یَتْرُکُ النَّاسُ شَیْئاً مِنْ أَمْرِ دِینِهِمْ لْاسْتِصْلَاحِ دُنْیَاهُمْ إِلَّا فَتَحَ اللَّهُ عَلَیْهِمْ مَا هُوَ أَضَرُّ مِنْهُ.
مردم چیزى از امور دینشان را براى اصلاح دنیایشان ترک نمى‏کنند مگر این‏که خداوند زیان‏بارتر از آن را به روى آنها مى‏گشاید.[۱]

شرح و تفسیر نتیجه تخریب دین براى دنیا

امام علیه السلام در این گفتار حکیمانه خود اشاره مى‏کند به نکته مهمى درباره تعارض دین و دنیا و کسانى که دنیا را بر احکام دینشان ترجیح مى‏دهند و مى‏فرماید: «مردم چیزى از امور دینشان را براى اصلاح دنیایشان ترک نمى‏کنند مگر این‏که خداوند زیان‏بارتر از آن را به روى آنها مى‏گشاید»؛

(لَا یَتْرُکُ النَّاسُ شَیْئاً مِنْ أَمْرِ دِینِهِمْ لْاسْتِصْلَاحِ دُنْیَاهُمْ إِلَّا فَتَحَ اللَّهُ عَلَیْهِمْ مَا هُوَ أَضَرُّ مِنْهُ)

. اشاره به این‏که در بسیارى از اوقات، دستورات دینى و منافع دنیوى در برابر هم قرار مى‏گیرند و رعایت هر یک سبب ضایع شدن دیگرى است. انسان‏هاى موحد و یکتاپرستان حقیقى که هیچ مؤثرى را در عالم جز به فرمان خدا نمى‏دانند به منافع دنیوى خویش پشت پا مى‏زنند و براى حفظ دین و ایمان و اطاعت فرمان‏هاى الهى مى‏کوشند، از این رو رحمت الهى شامل حالشان مى‏شود و بهتر از آن عایدشان مى‏گردد. به عکس آنها که دینشان را فداى دنیا و وظایف الهى خود را فداى منافع دنیوى مى‏کنند خداوند بدتر از آنچه را از آن بیم داشتند به سراغشان مى‏فرستد.

فى المثل کسانى هستند که حج واجب خود را که بر طبق حکم شرع جنبه فوریت دارد به تأخیر مى‏اندازند مبادا تشکیلات مادى آنها گرفتار رکود شود.

در حدیثى از امام باقر علیه السلام مى‏خوانیم:

«مَا مِنْ عَبْدٍ یُؤْثِرُ عَلَى الْحَجِّ حَاجَهً مِنْ‏حَوَائِجِ الدُّنْیَا إِلَّا نَظَرَ إِلَى الْمُحَلِّقِینَ قَدِ انْصَرَفُوا قَبْلَ أَنْ تُقْضَى لَهُ تِلْکَ الْحَاجَهُ؛

هیچ کس حاجتى از حوایج دنیا را بر حج مقدم نمى‏دارد مگر این‏که ناگهان نگاه مى‏کند حجاج خانه خدا که آثار حج در چهره آنها نمایان است از این سفر باز گشتند پیش از آنکه حاجت او برآورده شده باشد».[۲]

در حدیث دیگرى که در کتاب شریف‏ کافى‏ از امام صادق علیه السلام آمده مى‏خوانیم که حضرت به یکى از اصحاب خاصش «سماعه» فرمود:

«مَا لَکَ لَاتَحُجُّ فِی الْعَامِ فَقُلْتُ مُعَامَلَهٌ کَانَتْ بَیْنِی وَبَیْنَ قَوْمٍ وَأَشْغَالٌ وَعَسَى أَنْ یَکُونَ ذَلِکَ خِیَرَهٌ فَقَالَ لَا وَاللَّهِ مَا فَعَلَ اللَّهُ لَکَ فِی ذَلِکَ مِنْ خِیَرَهٍ؛

چرا امسال حج نمى‏روى؟ عرض کرد:

معامله‏اى میان من و گروهى است و گرفتارى‏هایى دارم و شاید خیر، در آن باشد. چنین نیست».[۳]

یا مثلًا انسان هنگامى که مشغول نماز مى‏شود به دلیل بعضى از کارهاى دنیا آن را به سرعت تمام مى‏کند و چه بسا ارکان نماز آنچنان که لازم است انجام نمى‏شود. این‏گونه افراد که نمازشان را فداى منافعشان مى‏کنند به گفته امیرمؤمنان علیه السلام به جایى نمى‏رسند.

در حدیثى مى‏خوانیم:

«إِذَا قَامَ الْعَبْدُ فِی الصَّلَاهِ فَخَفَّفَ صَلَاتَهُ قَالَ اللَّهُ تَبَارَکَ وَتَعَالَى لِمَلَائِکَتِهِ أَمَا تَرَوْنَ إِلَى عَبْدِی کَأَنَّهُ یَرَى أَنَّ قَضَاءَ حَوَائِجِهِ بِیَدِ غَیْرِی أَمَا یَعْلَمُ أَنَّ قَضَاءَ حَوَائِجِهِ بِیَدِی؛

هنگامى که انسانى مشغول نماز شود و نمازش را (براى رسیدن به حوایج دنیا) کوتاه کند، خداوند به فرشتگانش مى‏فرماید: آیا این بنده مرا نمى‏بینید گویى گمان مى‏کند برآورده شدن حاجاتش به دست دیگرى است. آیا نمى‏داند انجام حوایجش همه در دست من است؟».[۴]

آنچه گفته شد در مورد حاجات فردى است؛ اما حاجات و نیازهاى اجتماعى نه تنها از این قاعده مستثنا نیست بلکه شمول این قاعده نسبت به آنها قوى‏تر و آشکارتر است؛ مثلًا- به گفته مرحوم «مغنیه» در شرح نهج‏البلاغه‏ خود- سران کشورهاى اسلامى، امروز دستور جهاد و دفاع از حریم اسلام و کیان مسلمین را براى منافع مادى که دولت‏هاى استعمارى به آنها ارائه مى‏دهند رها کرده‏اند و خداوند آنها را از هر دو محروم ساخته است؛ در دست بیگانگان ذلیل و خوار شده‏اند و دنیاى آنها نیز تأمین نگشته است.

اگر دقت کنیم آنچه مولا در این سخن حکیمانه بیان فرموده به اصل توحید افعالى بازگشت مى‏کند و جلوه‏اى از جلوه‏هاى «لا مُؤَثِّرَ فِى الْوُجُودِ إلّا اللَّهُ» محسوب مى‏شود.

قرآن مجید مى‏گوید: « «وَلَوْ أَنَّ أَهْلَ الْقُرى‏ آمَنُوا وَاتَّقَوْا لَفَتَحْنا عَلَیْهِمْ بَرَکاتٍ مِنَ السَّماءِ وَالْأَرْضِ وَلکِنْ کَذَّبُوا فَأَخَذْناهُمْ بِما کانُوا یَکْسِبُونَ»؛ اگر اهل شهرها و آبادى‏ها ایمان مى‏آوردند و تقوا پیشه مى‏کردند درهاى برکات آسمان و زمین را به روى آنها مى‏گشودیم ولى (پیامبران الهى و دستورات ما را) تکذیب کردند و ما آنها را گرفتار نتیجه اعمالشان کردیم».[۵]

[۱] . سند گفتار حکیمانه:

صاحب غررالحکم- مطابق نقل مصادر نهج‏البلاغه- این جمله حکمت‏آمیز را به اضافه جمله دیگرى در آغاز آن نقل کرده و آن چنین است:« لا یَتّرکُ النَّاسُ شَیْئاً مِنْ دُنْیاهُمُ لِإصْلاحِ آخِرَتِهِمْ إلَّا عَوَّضَهُمُ اللَّهُ سُبْحانَهُ خَیْراً مِنْهُ؛ مردم چیزى را از دنیایشان براى اصلاح آخرتشان ترک نمى‏کنند مگر این‏که خدا بهتر از آن را به آنها عوض مى‏دهد». از این اضافه استفاده مى‏شود که آمدى صاحب غررالحکم آن را از منبع دیگرى جز نهج‏البلاغه گرفته است.( مصادر نهج‏البلاغه، ج ۴، ص ۹۹).

[۲] . من لا یحضره الفقیه، ج ۲، ص ۲۲۰، ح ۲۲۲۶٫

[۳] . کافى، ج ۴، ص ۲۷۰، ح ۱٫

[۴] . همان، ج ۳، ص ۲۶۹، ح ۱۰٫

[۵] . اعراف، آیه ۹۶٫