در کشتار مسلمانان میانمار، بیش از هر موضوعی باید به نقش شوراي آتلانتيک، طراح اصلی رویکرد گسترش ناتو به سمت شرق، اشاره داشت.

ميانمار از لحاظ ژئوپلتیکی حائز موقعیت راهبردی است و به دلیل برخورداری از منابع طبیعی، بویژه نفت و گاز، دارای ثروت هنگفت می‌باشد. اين اهمیت، میانمار را به هدف بسیار مهم برای شوراي آتلانتيک تبدیل کرده است. ساحل میانمار به تنگه «مالاکا» یکی از بزرگترین آبراه‌های راهبردی جهان دسترسی دارد. تنگه مالاکا اقیانوس‌های هند و آرام را هم به هم متصل می‌کند و کوتاه‌ترین مسیر دریایی میان خلیج فارس و چین است. 80% از واردات نفتی چین (12 میلیون بشکه در روز) با ابر تانکرها از این تنگه حمل‌ونقل می‌شود. از این رو کنترل این آبراه، به مثابه در اختیار داشتن گلوگاه عبور انرژی به چین است. چین بعد از تحولات 11سپتامبر و تسلط آمریکا بر چاه‌های نفت منطقه، سعی داشته با تقویت حضور خود در میانمار، مانع از دستیابی آمریکا به تنگه مالاکا شود. در مقابل شورای آتلانتیک از طریق بنیاد اعطای دموکراسی و بنیاد سوروس، کوشید با طراحی و حمایت از «انقلاب زعفرانی» بودایی‌ها در میانمار، حکومتی همسو با غرب را در این کشور روی کار بیاورد.

کشتار مسلمانان میانمار مقدمه‌ای برای راه‌اندازی جنگ بودایی-اسلامی و حضور تروریست‌ها در این منطقه است تا شورای آتلانتیک بتواند، به بهانه مقابله با حملات تروریستی، به این منطقه وارد شده و آن را نظامی کند.