تصویر عمل ما به عالم لوح ثبت می شود

مادر کامل :دلسوزى مى کند و وابستگى ایجاد میکند.
مادر کافى: مهر مى ورزد و دلبستگى ایجاد میکند

مادر کامل :عشق با قید و شرط مى دهد.
مادر کافى: عشق بى قید و شرط مى دهد.

مادر کامل :عشق و محبت مى دهد.
مادر کافى: عشق و محبت و “احترام” به کودک میدهد

مادر کامل :کودک را کنترل مى کند.
مادر کافى: محیط را کنترل میکند.

مادر کامل :خشونت دارد.
مادر کافى: اقتدار دارد.

مادر کامل :پلیس و قاضى و معلم و آشپز و خدمتکار است.
مادر کافى: نقش مادرى دارد.

 مادر کافى باشیم نه کامل !!!!!

وقتی ذائقه ما از روح حسین«علیه‌السلام» دور شد، باید منتظر هرگونه بی‌تفاوتی و خوشبختی‌های احمقانه بود و این مرگ یک ملت است.
و کربلا دستورالعمل نجات از مرگ.

برای کسی که بهترین سفرش تایلند و ترکیه س..
من چگونه از عاشقانه های بین الحرمین بگویم …؟!
چگونه از شب های حرم …
از #صحن_انقلاب …از سکوت اروند بگویم …؟!
.
.
برای کسی که عمیق ترین عشقش دوست_دختر یا دوست_پسر یه که هرروز با یکی میگرده …
من چگونه از عاشقانه_های_دونفره زوج های مذهبی بگویم..؟!؟ چگونه از تعهد زوج های مذهبی بگویم؟؟
.
.
برای کسی که مدام به فکر اینه که چه آرایشی بکنه و لباسی بپوشه که بیشتر جلب توجه کنه …
چگونه بگویم که چقدر لذت دارد که بین لباس هایت دنبال چیزی بگردی که جلب توجه نکنه …؟!
.
.
برای کسی که شاخص ترین شخصیت براش مانکن های غربیست …
من چگونه از بزرگی و مردانگی شهدا بگویم …؟!
.
.
برای کسی که قشنگ ترین نوا براش موزیکه …
من چگونه توضیح بدهم که با گوش کردن نوای حسین حسین…
با گوش کردن مداحی اهل بیت و شهدا چه حال خوشی پیدا میکنم…؟!
.
.
برای کسی که بهترین مکانش پارتی است. . .
من چگونه از قشنگترین لحظاتم که در هیات سپری شده بنویسم..؟!
.
.
به کسی که چشمش مدام دنبال ناموس مردم است
من چگونه توضیح بدهم که کنترل_نگاه علاوه بر سختی اش چه لذت عمیقی دارد….؟!
.
.
برای کسی که نهایت روشنفکری اش تقلید از غربه
من چگونه از زیبایی سبک_زندگی_اسلامی بگویم …؟!
.
.
زیباترین زیبایی دنیا مذهبی_بودنه ….
با_خدا بودنه…
به دنبال تقوا بودنه ….
.

«اگر کسي مي‌خواهد نماز اول وقت بخواند و به فضيلت نماز اول وقت برسد بايد برنامه‌ريزي کند؛ اگر تدبير نکرد يک روز درسش با نمازش مزاحم مي‌شود، يک روز رفيق مي‌آيد، يک روز بيماري مزاحم مي‌شود و… .
البته ممکن است يک موقع کسي که هميشه نماز اول وقت مي‌خواند يک تکليف واجبي پيش بيايد و مجبور شود نماز اول وقت را تأخير بيندازد؛ اما اگر ديديد يک روز شد دو روز يا سه روز، بدانيد از شيطان است.
ممکن است يک مؤمني که هميشه اهل نماز اول وقت و نماز شب است يک روز صبح بيدار شود و ببيند نماز صبحش قضا شده است! گاهي مؤمن _پناه بر خدا_ مبتلا به عُجب مي شود و عبادتش به جاي اينکه در او خضوع و تواضع و خشوع ايجاد کند، خودپسندي ايجاد مي‌کند؛ خودش را مي‌بيند و خيال مي‌کند خودش کاره‌اي بوده است! خداي متعال با تازيانه خواب او را مي‌زند تا [از خواب غفلت] بيدارش کند! صبح که مي‌شود مي‌بيند نماز صبحش قضا شده است؛ آن‌وقت به حالت [اضطرار] بر مي‌گردد و مي‌فهمد که اگر خدا تو را نگيرد، اهل نماز صبح هم نيستي، چه رسد که اهل نماز شب باشي!»

?استادسیدمحمّدمهدی میرباقری، ۹۴/۴/۱۹

قیامت یوم الحسرت است و همه به نحوی حسرت می خورند که چرا از عمر خود استفاده نکرده اند. یکی از موارد حسرت انسان در آخرت، حسرت بر مسجد و اهالی مسجد(زندگان) است. پیامبر اسلام در مورد حسرت اهالی قبور، بر اهالی مساجد می‌فرماید:  «ما مِن يَومٍ إلاّ و مَلَكٌ يُنادي فِي‌المَقابِر: مَن تَغبِطونَ؟ فَيقولونَ: «أهلَ المَساجِدِ؛ يُصَلّونَ و لا نَقدِرُ؛ روزي بر اهل قبور نمي‌گذرد مگر مَلکي آنها را ندا مي‌کند: شما حسرت چه چیزی را می‌خورید؟ مي‌گويند:‌ غبطه و آرزوي ما برای اهل مسجد(در دنیا) است،‌ آنها نماز مي‌خوانند و ما نمي‌توانيم بخوانيم.».[مستدرك الوسائل و مستنبط المسائل‏، ج‏3، ص363].
انسان در آخرت افسوس می‌خورد که چرا با مسجد ــ این خانه‌ی خدا در روی زمین ــ چندان مانوس نبودم؛ در حالی که خداوند در حدیث قدسی، مرا به انس با آن ترغیب کرده بود. «اِنَّ بُيُوتِي فِي الْأَرْضِ اَلْمَسَاجِدُ، فَطُوبَي لِعَبْدٍ تَطَهَّرَ فِي بَيْتِهِ ثُمَّ زَارَنِي فِي بَيْتِي أَلا إِنَّ عَلَي‌الْمَزُورِ كَرَامَةَ الزَّائِرِ؛ مساجد خانه‌هاي من در زمين‌اند. خوشا به حال بنده‌اي كه در خانه‌اش خود را طاهر كند(وضو بگيرد) بعد مرا در خانه‌ام زيارت نمايد. اينجا ديگر بر ميزبان است كه مهمان خود را گرامي بدارد.»[من لا يحضره الفقيه، ج1، ص239].

مستدرك الوسائل و مستنبط المسائل‏، نورى، حسين بن محمد تقى‏، محقق / مصحح: مؤسسة آل البيت عليهم السلام‏، ناشر: مؤسسة آل البيت عليهم السلام‏، سال چاپ: 1408 ق‏،ج‏3، ص363.
من لا يحضره الفقيه‏، ابن بابويه، محمد بن على‏، محقق / مصحح: غفارى، على اكبر، ناشر: دفتر انتشارات اسلامى وابسته به جامعه مدرسين حوزه علميه قم‏، سال چاپ: 1413 ق‏، ج1، ص239.