«حامدين کساني هستند که وقتي نعمت‌ها را مي‌بينند به حمد خودشان منتهي نمي‌شوند که خودشان را حمد و ستايش کنند و بگويند:
من عجب آدم خوبي هستم که چهل سال است زيارت عاشورا مي‌خوانم!
عجب آدم خوبي هستم که سي سال نماز اول وقتم در حرم امام رضا(ع) صف اول ترک نشده است!
من هستم که روزه گرفته‌ام!
من هستم که انفاق في سبيل الله مي‌کنم!
من هستم که جهاد مي‌کنم و جبهه رفته‌ام!
من هستم که شهيد در راه خدا داده‌ام!…
اينها موجب مي‌شود که انسان از ثواب عبادت محروم بشود. اگر کسي اين طور شد قافيه را باخته. چون اين همه عبادت براي اين بود که آدم از خودش عبور کند و خدا را ببيند؛ حالا سي سال نماز شب را اگر به خودش برگرداند و در عبادت خدا هم خودش را ببيند و بگويد من آدم خوبي هستم و خودش را ستايش کند، اين يعني عبادت انسان منتهي به نفس‌پرستي بشود. نفس‌پرستي لطيف _ که آدم از آن غافل است و خيلي هم پنهاني است _ همين است که انسان در کارهاي خوب، خودش را ببيند.»

?استادسیدمحمّدمهدی میرباقری، ۹۲