➖➖➖➖➖➖➖➖➖➖➖➖
از بهترین تعابیر قرآنی نسبت به ماجرای امام حسین علیه‌السلام تعبیر امت است
➖➖➖➖➖➖➖➖➖➖➖➖

اعوذ بالله من الشیطان الرجیم. وَلْتَكُنْ مِنْكُمْ أُمَّةٌ يَدْعُونَ إِلَى الْخَيْرِ وَيَأْمُرُونَ بِالْمَعْرُوفِ وَيَنْهَوْنَ عَنْ الْمُنْكَرِ وَأُوْلَئِكَ هُمْ الْمُفْلِحُونَ. از مجموعه شما باید یک عده‌ای باشند، باید امتی باشند، گروه‌ همنوایی باید باشند که دعوت به خیر بکنند. امر به معروف بکنند، زمینه‌های تحقق معروف را فراهم کنند و زمینه‌های خشک شدن منکر را فراهم کنند. اینها مفلح هستند. این جامعه و این امت؛ امت مفلح است، امتی است که به نتیجه رسیده.

اگر شما در صدد تطبیق این آیه با آن چیزی که در طول تاریخ امت اسلامی شکل گرفته بر بیایید، شاید تا امروز هیچ مصداق مناسب‌تری از ماجرای حسینی برای این آیه پیدا نکنید. وقتی که امام حسین علیه‌السلام خودشان هدف قیامشان را مطرح می‌کنند، این گونه سخن می‌گویند که” انی لم اخرج عشراً و لا بطراً و لا مفسداً و لا ظالما” من برای این موضوعات منفی خروج نکردم. “انما خرجت لطلب الاصلاح فی امت جدی” من قصد اصلاح دارم. در چه مقوله؟ نمی‌فرمایند در قوم جدم! در مقوله امت بودن، فی امت جدی. می‌خواهم در فضای امت جد یک اصلاحی شکل بدهم. “ارید ان آمر بالمعروف و انهی عن المنکر”

چه جالب! امام دقیقاً سیر همین آیه را می‌روند، آن سخن امام به نوعی ترجمه همین آیه است. گویی در صدر اسلام قوم رسول یاد نگرفته که یک امت باشد. یاد نگرفته که چگونه امت دعوت به خیر باشد. دوست دارد باشد ولی نمی‌تواند. باید یک مصداق عینی برای امتی که فضای دعوت به خیر را فراهم بکند شکل بگیرد. باید یک مصداق عینی در معرض دید باشد تا دعوت به خیر از امر به معروف و نهی از منکر تفکیک بشود. دعوت به خیر به بهترین نحو سامان پیدا بکند. امر به معروف هم به بهترین نحو و همچین نهی از منکر. و دقیقاً با همین تقدم و تأخر، نه نهی از منکر قبل از امر به معروف و نه این دو قبل از دعوت به خیر. باید یک مجموعه‌ای بیاید که همنوا باشد، امت باشد. این امت در درون فضای امت خودش با نوع فعلش ، نه کلامش يَدْعُونَ إِلَى الْخَيْرِ باشد. با نوع فعلش نشان بدهد دعوت به خیر یعنی چه…