مهمانی تمام می شود.
وسط سالن می ایستم و به خانه نگاه میکنم، انگار که بمب منفجر شده، همه چیز به هم ریخته است.
ازاسباب بازیهای پراکنده درخانه تا ظرفهای نشسته در ظرفشویی و پوست میوه و تخمه روی زمین.
هیچ چیزی سر جایخودش قرار ندارد.

چقدر این جمله ها برای ما زنها آشناست: حالا چه عجله ایه؟؟؟ تمیز کاری باشه برای صبح، دیر نمیشه…

و هیچ کس به اندازه ما زنها نمیداند چه لذتی است دراین خودآزاری که باید همین امشب همه جا را تمیز کنم.
چه لذتی ست دراین کوچ هزار باره ییلاق، قشلاق از یخچال تا گاز.
در این غوطه ور شنا کردن میان ظرفهای ظرفشویی، در این رقصیدن با جاروی دستی نیمه شب با صدای آرام تا مبادا کسی بیدار شود.

همه جا مرتب شده است.
همه چیز سرجای خودش قرار گرفته.
فقط انگار این دل ما زنهاست که هیچگاه جای خودش قرار نمیگیرد.

مشکل اینجاست که ما
نه برای خودمان
بلکه برای آدمهای اطرافمان
زندگی میکنیم،

لباسی میپوشیم
که مردم خوششان بیاد…

عطری میزنیم
که مردم لذت ببرند…

رشته ای درس می خوانیم
که کلاس داشته باشد…

با کسی ازدواج می کنیم
که دهان مردم را ببندیم…

بچه دار میشویم
که برایمان حرف در نیاورند…

و این داستان تا آخر عمر ادامه دارد!

یاد بگیریم برای خودمان زندگی کنیم

قالَ الْحُسَيْنُ عليه السلام :
لَيْسَ شَأْنى شَأنُ مَنْ يَخافُ الْمَوْتَ، ما أَهْوَنَ الْمَوْتِ عَلى سَبيلِ نَيْلِ الْعِزِّ وَاِحْياءِ الْحَقِّ، لَيْسَ الْمَوْتُ في سَبيلِ الْعِزِّ اِلاّ حَياةً خالِدَةً وَلَيْسَتِ الْحَياةُ مَعَ الذُّلِّ اِلاَّالْمَوْتَ الَّذى لاحَياةَ مَعَهُ، اَفَبِالْمَوْتِ تُخَوِّفُنى… وَهَلْ تَقْدِرُونَ عَلى أَكْثَرِ مِنْ قَتْلى؟! مَرْحَباً بِالْقَتْلِ في سَبيلِ اللّه ِ، وَلكِنَّكُمْ لاتَقْدِروُنَ عَلى هَدْمِ مَجْدى وَمَحْوِ عِزّى وَشَرَفى.

امام حسين عليه السلام فرمود:
جايگاه من جايگاه كسى كه از مرگ بترسد نيست مرگ در راه عزّت و احياى حقّ چقدر پيش من آسان است، مرگ در راه عزّت چيزى جز حيات جاودانه نيست و زندگى با ذلّت جز مرگ و نيستى كه هيچ حياتى همراه ندارد نيست، آيا مرا با مرگ مى ترسانيد. آيا بيش از كشتن من مى توانيد؟ آفرين به مرگ در راه خدا، ولى شما نمى توانيد شكوه مرا نابود كنيد و عزّت و شرافتم را از بين ببريد.

?كلمات الامام الحسين عليه السلام ، 360، ح 348 .

91. می‌توانیم از مرثیه‌ها نکات اخلاقی،
تربیتی، سیاسی، تاریخی و نظامی را برداشت کنیم و آن‌ها را برای شنوندگان بازگو
نماییم.
92. معمولاً از تعابیری که مخصوص همان زمان‌ها
بوده است، استفاده کنیم، مثلاً به جای خیمه کلمه چادر یا سنگر و به جای عمود، کلمه
گُرز را به کار نبریم.
93. مجالس دعا، ختم و مانند آن زمینه خوبی برای
یادگیری و شروع مرثیه خوانی است.
94. فقط برای دیگران مرثیه نخوانیم؛ بلکه در
بعضی اوقات و در تنهایی برای خود یا خانواده مان نیز مرثیه بخوانیم.
95. جلسه مرثیه می‌تواند برای مخاطبان، جلسه
توبه و بازگشت به سوی خدا باشد، به آن توجّه کنیم و از آن استفاده نماییم.
96. مرثیه خوان نباید بر مسموعاتی (شنیده ها) که
دروغ و غیر صحیح یا غیر قابل قبول است، تکیه کند.
97. در مجالس مرثیه خوان‌های خبره و مشهور شرکت
نماییم تا از روش و کیفیت مرثیه خوانی آنان نیز بهره مند شویم.
98. مرسوم است که در هر یک از روزها یا شب‌های
دهه محرم، مرثیه یکی از شهدای کربلا را می‌خوانند. از مرثیه خوانان با تجربه این
را سؤال کنیم.
99. اگر مثلاً در دو جا مرثیه خوانی می‌کنیم،
بهتر است برای هر کدام مرثیه جداگانه یا دو قسمت مختلف از یک مرثیه را بخوانیم.
زیرا ممکن است برخی از شنوندگانِ هر دو جا یکی باشند.
100. مرثیه‌ها را طوری بازگو نکنیم که خواری و
ذلّت خاندان عصمت و طهارت از آن برداشت شود.

71. کیفیت بعضی گریه کردن‌ها زننده است، از
انجام چنین گریه‌هایی خودداری کنیم.
72. از دروغ‌ها و تحریفاتی که در مرثیه‌ها صورت
گرفته است، با اطلاع باشیم تا آن‌ها را نخوانیم.
73. مواظب باشیم برای گریاندن مردم، مرثیه‌ها را
کم، زیاد و تحریف نکنیم تا سوزناک شوند و مردم گریه کنند.
74. اگر نگاه جمعیت یا افراد خاصی مانع مرثیه
خوانی ما می‌شود، می‌توانیم گاهی چشمان خود را روی هم بگذاریم.
75. توجّه داشته باشیم که مرثیه خوانی با زبان
محاوره‌ای دلنشین‌تر از مرثیه خوانی با زبان مکاتبه‌ای است.
76. مرثیه خوان با تجربه‌ای می‌گفت: «مراثی و
اشعار مربوط به آن را پیش از خواب حفظ کنید تا در ذهن شما کاملاً نقش ببندد.‌»
77. از هر حالت یا حرکتی که متناسب با مرثیه
خوانی و شخصیت مرثیه خوان نیست، خودداری کنیم.
78. برای مرثیه خوانی و جاری ساختن اشک‌ها، سعی
کنیم احساسات و عواطف شنوندگان را برانگیزانیم.
79. برای برانگیختن شور و احساس شنوندگان باید
خودمان در هنگام مرثیه خوانی شور و سوز و احساس داشته باشیم.
80. بین محتوای مرثیه و شرایط و احساسات
شنوندگان ارتباط برقرار کنیم، تا غم و اندوه بیشتری را احساس نمایند و بیشتر اشک
بریزند.