تصویر عمل ما به عالم لوح ثبت می شود

نام نمایش : بچه های کربلا (مناسب برای شب هفتم محرم)
بازیگران : راوی اول، راوی دوم و گروه بچه ها(کسانی که با هم می خوانند)
لوازم مورد نیاز : پیراهن سفید برای راویان با شال مشکی (دشداشه ی عربی هم مناسب است)
پیراهن مشکی و شال سبز و سربند برای گروه بچه ها، گهواره ای پر از گل های گلایل سفید و صورتی، فانوس های کوچک، طبل، سنج، دوهل،منقل ذغال و اسپند، یک سینی پر از استکان یا لیوان یک بار مصرف پر از شیر، صدای قرآن بخش اول سوره ی تکویر استاد عبدالباسط، صدای نی

گروه بچه ها، در یک صف پشت سر هم در حالی که به آرامی و با دست راست بر سر می زنند با ذکر « حسین جانم، حسین جانم» وارد صحنه می شوند و در یک ردیف رو به تماشاگران می ایستند. صدای بچه ها کم کم آرام و آرام تر می شود و وقتی همه ساکت شدند، راویان شروع می کنند. راوی اول سمت راست تماشاگران و راوی دوم سمت چپ تماشاگران ایستاده است.
راوی اول : بسم الله الرحمن الرحیم
راوی دوم: یا رحمان و یا رحیم
راوی اول : اینجا کربلاست
راوی دوم : و ما
بچه ها : بچه های کربلا
صدای سنج بلند می شود.
راوی اول : سلام بر حُسَین
راوی دوم : سلام بر اولاد حسین
راوی اول : علی اکبر، علی اصغر
راوی دوم : و سلام بر برادر باوفایش عباس
گروه بچه ها به احترام زانو می زنند ( زانوی چپ شان را روی زمین می گذارند و زانوی راست شان را بلند می کنند و در حالی که دست راست شان را رو به بالا گرفته اند، می خوانند ) :
علمدار کربلا ، ساقی لب تشنگان
با صدای سنج بچه ها دو زانو بر زمین می نشینند.
صدای طبل تند و پی در پی زده می شود. راوی یک از جای خود حرکت کرده و به سمت راست خود رفته و می گوید:
اون روز وقتی فهمید بچه های حسین تشنه هستند
راوی دوم که ایستاده بود به سمت مخالاف راوی اول یعنی سمت چپ خود می رود و می گوید :
وقتی صدای العش بچه های حسین رو شنید
راوی اول جلو تر می آید و روبه تماشاگران می استد و می گوید:
استاد و محکم به تمام بچه های خیمه قول داد که عمو می ره و براتون آب می یاره
راوی دوم در حالی که خم می شود و به صورت نمادین مشکی را از زمین بر می دارد:
مشک را برداشت ، سوار بر اسب شد و به سوی فرات حرکت کرد.
صدای طبل ، سنج و دوهل نظامی به صورت سه ضرب که در هیئت های زنجیر زنی معمول است بلند می شود ( سه بار تکرار می شود)
راوی اول در حاتلی که دست راست را سایبان چشمانش کرده است با شوق فریاد می زند: : عباس !
عباس حسین به فرات رسید!
صدای بچه ها: عمو عمو عمو جان ، عمو عمو عمو جان
راوی دوم که ایستاده بود ، زانو می زند و دستانش را انگار که پر از آب است روبرویش می گیرد.
راوی اول : دستان مبارکش را پر از آب کرد
انگار صدایی می گفت :
صدای بچه ها : بخور عباس !
تا سیراب شوی و از خیمه های حسین مواظبت کنی.
راوی دوم همان طور به دستانش خیره شده است.
راوی اول قدمی بر می دارد به طرف راوی اول : اما ! اما انگار ندایی در درون عباس فریاد می زد :
صدای بچه ها بلند و محکم : نخور عباس !
چگونه تو سیراب باشی غنچه های حسین لب تشنه باشند!
راوی اول :
آب را برروی آب ریخت مشک را برداشت و به سوی خیمه های حسین حرکت کرد.
صدای طبل ، سنج و دوهل نظامی به صورت سه ضرب که در هیئت های زنجیر زنی معمول است بلند می شود ( سه بار تکرار می شود)
بعد از قطع شدن صداها فقط طبل به صورت تند و پی در پی ولی با شدت کم زده می شود تا صدای راوی شنیده شود.
راوی اول : به دور ها اشاره می کند، انجا را نگاه کنید !
عباس را محاصره کردند !
راوی دوم ، دور خوردش می چرخد و به اطرافش نگاه می کند.
خدای من !
چه مبارزه ای ؟
راوی دوم که نقش عباس را دارد، با صدای طبل و سنج و دوهل سه ضرب ، به صورت نمادین شمشیر می زند.
راوی اول : وای خدای من !
دستدستان نازنینش!
بچه ها در حالی که دو زانو بر زمین نشسته اند، دستانشان را بالا می آورند و با هم می گویند: دستان نازنینش !
راوی اول : چشمان مبارکش !
بچه ها دو دست را روی چشمانشان می گذارند و می خوانند : چشمان مبارکش !
بعد سرها را خم کرده روی زانوهایشان می گذارند.
صدای نی پخش می شود.
راوی دوم بر زمین نشسته و دو دستش را روی چشمانش گرفته و سرش را خم کرده و روی زانوانش گذاشته است.
راوی اول پشت سر راوی اول قرار می گیرد.
راوی اول : امام حسین علیه السلام وقتی صدای برادرش عباس را شنید، خود را به او رساند و فرمود:
برادرم عباس !
برخیز تا تو را به خیمه ببرم !
اما انگار عباس می گفت :
صدای بچه ها آرام و حزن آلود:
ای برادر !
مرا به خیمه مبر !
چرا که از کودکانت خجل و شرمسارم !
راوی اول : و خداوند به علمدار کربلا دو بال داد تا در بهشت با فرشتگان به پرواز در آید.

صیحه یا ندای_آسمانی از جمله نشانه‌های ظهور امام مهدی(عج) است. این ندا که #جبرئیل آن را ایجاد می‌کند از آسمان شنیده می‌شود. محتوای این ندا در احادیث به چند صورت بیان شده است: بشارت به #ظهور امام زمان(عج)، ویژگی‌های ایشان و حقانیت شیعه. در پایان همان روز نیز شیطان تلاش می‌کند با ندایی مشابه، مردم را به تردید افکند. احادیث مربوط به ندای آسمانی در حد تواتر بوده و زمان‌های متفاوتی را برای این رخداد مشخص می‌کنند.

شنیده شدن معجزه‌آسای کلامی آسمانی در روایات از نشانه‌های ظهور یا قیام امام زمان(عج) دانسته شده است. این مطلب در روایات متعددی آمده است، به نحوی که برخی معتقدند این روایات تواتر معنوی دارند.
این ندا را جبرئیل ایجاد می‌کند [ بحارالانوار، ج۵۲، ص ۱۱۹، ح ۴۸، ص ۲۹۰، ح ۳۲، ص ۲۰۶، ح ۳۹] و در منابع شیعه و اهل سنت با واژه‌های مختلفی مانند «نداء»، «صیحه» و «صوت» از آن یاد شده است که در این میان بیشتر احادیث از واژه «نداء» بهره برده‌اند. اگر چه در روایات فراوانی صیحه در معنای «ندا» به کار رفته اما در بعضی، صیحه و ندا دو پدیده مجزا دانسته شده‌ است.[ کمال الدین و اتمام النعمه شیخ صدوق، ج۱، ص۳۲۷، ح۷]

حتمی بودن ندای آسمانی
مطابق نقل شیخ صدوق از امام صادق(ع)، این نشانه، در کنار چهار علامت دیگر( #خروج_سفیانی، #خروج_یمانی، #خسف_بیداء و #قتل_نفس_زکیه) از نشانه‌های حتمی پیش از قیام امام زمان است،[کمال الدین و اتمام النعمه شیخ صدوق، ج۲، ص۶۵۰ ]

در روایت دیگری، اولین این نشانه‌ها، ندای آسمانی در ماه رمضان معرفی شده است.
ابو بصیر می‌گوید: به امام صادق علیه‌السلام عرض کردم: فدایت شوم! خروج قائم چه زمانی است؟ آن حضرت فرمود: ما خاندان هرگز وقتی را معین نمی‌کنیم؛ زیرا حضرت محمّد صلی الله علیه وآله فرموده است: وقت گذاران دروغ می‌گویند.‌ای ابا محمّد! همانا پیشاپیشِ این امر پنج نشانه است: نخستین آنها آوازی است در ماه رمضان،….
غیبت نعمانی، ص۲۸۹، ح۶

امام علی علیه‌السلام فرمود: «در سه مورد منتظر فرج باشید»، سؤال شد: «آن سه مورد کدامند؟»، امام فرمود: «اختلاف اهل شام در میان خود، پرچم‌های سیاه از خراسان و ندا در ماه رمضان.»
بحار الانوار، مؤسسة الوفاء، بیروت، چاپ دوم، ۱۴۰۳ق.، ج ۵۲، ص ۲۸۵، ح ۱۴.

گستره ندای آسمانی
این ندا را که جبرئیل ایجاد می‌کند همه انسان‌ها می‌شنوند،

از امام باقر علیه‌السلام نقل شده است:
ندا دهنده‌ای از آسمان به نام قائم ندا می‌دهد که هر کس در شرق و غرب است، آن را می‌شنوند.
الغیبة للنعمانی، ص۱۸۱

به گونه‌ای که هر کس به زبان و گویش خود آن را خواهد شنید.
زراره از امام صادق علیه‌السلام روایت می‌کند که: نداکننده‌ای قائم علیه‌السلام را به نام می‌خواند. گفتم: ندای خاصّ است یا ندای عامّ؟ فرمود: ندای عامّ است و هر ملّتی به زبان خود آن را می‌شنود. گفتم: پس چه کسی با او مخالفت می‌کند، در حالی که او را به نام می‌خوانند؟ فرمود: ابلیس آنان را رها نمی‌کند و در آخر شب ندا می‌کند و مردم را به شک می‌اندازد!
کمال الدین، ج۲، ص۶۵۰

بیشتر روایات، بیان می‌کنند که این ندا از آسمان شنیده می‌شود.

محمد بن علی حلبی از امام صادق علیه‌السلام نقل می‌کند:
… ندای آسمانی نیز از علامات حتمی است و خروج حضرت قائم نیز حتمی است، عرض کردم: ندای آسمانی چگونه است؟ فرمود: یک منادی در اول روز از آسمان ندا کند….
کافی، ج۸، ص۳۱۰

از ویژگی‌های ندا یا صیحه آسمانی این است که از نزدیک و دور یکسان شنیده می‌شود،[ بحارالانوار، ج۵۲، ج ۵۱، ص ۱۵۲، ح ۲] انسان‌های خواب را بیدار کرده و همگان را به وحشت می‌اندازد، [ بحارالانوار، ج۵۲، ج ۵۲، ص ۲۳۳، ح ۹۸، ص ۲۸۵، ح ۱۴، و ۱۵، ص ۱۱۹، ح ۴۸، ص ۲۹۰، ح ۳۲، ص ۲۳۰، ح ۹۶، ص ۴۶۴] برای مؤمنان رحمت و برای کافران عذاب است [ بحارالانوار، ج ۵۱، ص ۱۵۲، ح ۲] و از آن پس نام حضرت مهدی(عج) بر سر زبان‌ها می‌افتد. [معجم احادیث الامام المهدی علیه‌السلام، ج۳، ص ۳۵، ح ۵۸۹]

 حتما برای شما هم پیش اومده که با فرزند خودتون برای خرید لوازم التحریر و یا اسباب بازی به بازار رفته باشید و فرزند شما در هنگام انتخاب ، دست روی وسایلی گذاشته که عکس شخصیتهای کارتونی است.!!

 کودکان ما با دیدن تصاویر شخصیتهای کارتونی ، خودشان را جای آنها می گذارند و همزاد پنداری می کنند. لذا دوست دارند همان لباسی را بپوشند که مثلا بن تن می پوشد و یا همان حرکاتی را انجام بدهند که بن تن انجام داده است!!!

 قدرت رسانه و تصویر سازی ذهنی بسیار شگفت انگیز است.

 غربیها پس از ساخت کارتون و ترویج آن در دنیا ، سپس اسباب بازی و لباس و وسایل بچه گانه را با تصویر آنها تولید کرده و روانه بازار می کنند و از فروش بسیار زیاد آن ، سودهای میلیاردی به جیب می زنند.

روانشناسان معتقدند ، کودکان تا سن پنج الی شش سالگی هیچگونه قدرت تحلیلی از دیدن تصاویر ندارند و فقط تصاویر را به ذهن خود می سپارند و همزاد پنداری می کنند.

والدین عزیز مراقب باشند که الگوی فرزندان آنها چه شخصیتهایی خواهند بود!!!!

در تربیت، تمام قوایی که در وجود انسان هست حکمت و مصلحتی دارند. اگر در ما غرایز شهوانی هست، لغو و عبث نیست. ما باید این غرایز شهوانی را در حد احتیاج طبیعی اشباع کنیم؛ اینها یک حقی دارند. آدم‌های کج سلیقه‌ای پیدا می‌شوند که به خودشان یا به بچه‌شان که تحت کفالت تربیتشان است، فشار می‌آورند.

احتیاج به بازی در بچه یکی از حکمت‌های پروردگار است. یک مقدار انرژی در وجود کودک ذخیره است که او فقط به وسیله بازی می‌تواند این انرژی را دفع کند. انسان اشخاصی را می‌بیند که نمی‌گذارد بچه پنج شش ساله برود با بچه‌ها بازی کند، هر مجلسی که خودش می‌رود بچه را هم می‌برد برای اینکه تربیت بشود. جلوی خنده او را می‌گیرد، جلوی خوراک او را می‌گیرد.

یا یک افرادی پیدا می‌شوند (ما دیده‌ایم) که چون خود او مُعَمّم است، یک عبا و عمامه و نعلین تهیه می‌کند، بچه هشت ساله را عمامه سرش می‌گذارد، عبا به دوشش می‌اندازد و همراه خودش این طرف و آن طرف می‌برد.

بچه بزرگ می‌شود در حالی که احتیاجات طبیعی وجودش برآورده نشده است، همواره به او گفته‌اند خدا، قیامت، آتش جهنم. تا در سنین بیست و چند سالگی، این قوای ذخیره شده، این شهوت‌ها و تمایلات اشباع نشده یک‌مرتبه زنجیر را پاره می‌کند.

این بچه‌ای که شما می‌دیدید در اثر تلقین پدر در دوازده سالگی نمازش بیست دقیقه طول می‌کشید، نماز شب می‌خواند، دعا می‌خواند، یک‌مرتبه می‌بینید در بیست و پنج سالگی یک فاسق و فاجری از آب درمی‌آید که آن سرش ناپیداست. چرا؟ برای اینکه شما به بهانه مقامات عالیه روح، سایر غرایز او را سرکوب کرده‌اید.

? استاد مطهری، آزادی معنوی، ص۱۱۵ (با تلخیص)

1- نشانه‌های عاطفی: ناامیدی، خشم، درماندگی، اضطراب، نوسانات خلقی، احساس گناه و غمگین بودن

2- نشانه‌های جسمی: به‌هم خوردن ساعات خواب، بی‌اشتهایی و یا خوردن افراطی، یبوست، افزایش و کاهش وزن

3- نشانه‌های رفتاری: بدون دلیل گریه‌کردن، کناره‌گیری از دوستان، سریع خشمگین شدن و کاهش انگیزه

4- نشانه‌های تخریب‌گرایانه: خود را سرزنش‌کردن، احساس بازنده بودن، امیدوار نبودن به آینده و بلاتکلیفی