جبّار، یعنی جبران کننده نقص‌ها و کمبودها. بر این اساس مشخص می‌گردد که اگر جبّار، از نگه‌دارندگی عالَم و فقراء دست بردارد، قائمین به فقر می‌رسند. خداوند متعال با اسم جبّارش جبران شکستگی و ضعف و نقص ما را می‌نماید. واقعیت انسان، چیزی جز نیاز نیست. یعنی انسان فقط مالک نیاز است یعنی مالک هیچ، و این یعنی انسان اصلا مالک نیست. قرآن می‌فرماید انسان فقیر است امّا ما انسانها، احساس فقر نمی‌کنیم. وقتی که انسان، احساس فقر نکند، احساس نیاز هم نمی‌کند و نهایتاً احساس بی‌نیازی می‌نماید، و در نتیجة این احساس، طغیان می‌کند. معصیت و گناه، موجب سقوط آدمی می‌گردد و ایمان و عمل صالح، موجب صعود او می‌شود.

حدیث دهم: امام محمد باقر (ع) فرمود:

جَاءَ جَبْرَئِيلُ إِلَى رَسُولِ اللَّهِ ص فَقَالَ يَا مُحَمَّدُ طُوبَى لِمَنْ قَالَ مِنْ أُمَّتِكَ لَا إِلَهَ إِلَّا اللَّهُ وَحْدَهُ وَحْدَهُ وَحْدَه‌؛ جبرئيل بخدمت رسول خدا (ص) آمد و عرض كرد كه يا محمد خوشا بحال كسى يا درخت طوبى از براى كسى است كه بگويد از امت دست تو كه‌ لا اله الا اللَّه وحده وحده وحده. [1]

مضمون این روایات این است که هر که این جمله را بگوید جایگاه والا و بالایی نزد خدا دارد. به وضوح بدست می‌آید که قول لا اله الاّ الله وحده وحده وحده جایگاه والایی دارد.

[1].  صدوق، التوحيد، ص21.