بشر یعنی کسی که تمام لحظاتش عاشوراست،

هر جایی که قدم می‌گذارد برایش کربلاست،

هیچ فرقی نمی‌کند. انسان یعنی کسی که از این توجّه به رضایت امام(علیه السلام) غافل است، انسان یعنی کسی که از توجّه به اصل خودش یعنی امام(علیه السلام) غافل است.

هر چند در نزدیکی امام(علیه السلام) به سر می‌برد ولی فراموش کار است، از این ماجرا بی خبر است.

برای اینکه لحظه به لحظۀ ما عاشورایی شود باید بشر باشیم، از رضایت امام(علیه السلام) دچار نسیان نشویم،

حواسمان باشد در جمعی که می‌نشینیم دنبال رضایت مولایمان باشیم.

آیا ما خواست مولایمان را فهمیده ایم و سعی کرده ایم دنبال انجام آن خواست باشیم؟

اگر فکر می‌کنیم این اتفاق رخ داده است، آیا این احساس را داریم که درون وجودمان لبخند رضایت امام(علیه السلام) هست؟