بخشش را “بخش کن”
محبت را “پخش کن”

غضب “پریشانی” است
نهایتش “پشیمانی” است

شکیبایی بر هر “دعوایی"، “دواست”

هر چه “بضاعتمان” کمتر است
“قضاوتمان” بیشتر است

با “خویشتنداری"، “خویشاوند داری”

به “خشم"، نگو"چشم”

سوء تفاهم، “تیر خطایی” ست که از “گمان” رها می شود

انسان “خوشرو"، گل “خوشبو” ست.

“دوست داشتن” را “دوست بدار”

از” تنفر ” “متنفر” باش

به “مهربانی” “مهر” بورز

با “آشتی” “آشتی” کن

و از “جدایی” “جدا ” باش

از دورویی “دوری” کن

نگذارید گوشهایتان گواه چیزی باشد که چشمهایتان ندیده

نگذارید زبانتان چیزی را بگوید که قلبتان باور نکرده

“صادقانه زندگی کنید”

ما موجودات خاکی نیستیم که به بهشت میرویم

ما موجودات بهشتی هستیم که از خاک سر برآورده ایم

“استاد الهی قمشه ای”