باهمه باش و بی همه باش

بارها (حضرت علامه حسن زاده) می فرمود که با خلق خدا نباید دعوا داشت زیرا که معلول حق اند پس با همه باش ولی بی همه باش.

با همه بودن به لحاظ اینکه مخلوق خدایند و خداست دارد خدایی می کند.

بی همه بودن یعنی از جهت حدود و قیودشان دوری جستن است که انسان را برای دنیایشان می خواهند، و در محدوده حدودشان خطرناکند.

و لذا با اینکه مردم مخلوق حق اند، خود آفریننده آنها یعنی حق تعالی ما را امر به پرهیز از مردم کرد: قل اعوذ برب الناس ملک الناس…
چون خودش می داند که چی آفریده است.

شاعر گوید:
هرگز حدیث حاضر و غایب شنیده ای
من در میان جمع و دلم جای دیگر است

                                                                                                              
علامه حسن زاده ی آملی